In augustus 2016, toen ik 35 jaar oud was, kreeg ik de diagnose primaire borstkanker. Omdat het maar één knobbeltje was en mijn lymfeklieren er schoon uitzagen, onderging ik een lumbaalpunctie, zes rondes chemotherapie en 25 bestralingen, waarbij ik dacht dat alles goed was en op dat moment opgehelderd.
Snel vooruit naar december 2017, 18 maanden na mijn eerste diagnose en acht maanden na het beëindigen van mijn laatste bestralingsbehandeling. Ik begon pijn in mijn borstbeen te krijgen, dus mijn kankerteam liet me komen voor een botscan. Ik heb de resultaten echter niet meteen opgevolgd, want ik stond op het punt om naar Mammoth Lakes in Californië te gaan om te gaan snowboarden, wat mijn levenslange passie is.
Tijdens het snowboarden maakte ik een lelijke val, die een golf van pijnscheuten door mijn lichaam joeg. Eenmaal thuis in Sheffield nam ik contact op met mijn team, en ze zeiden dat ze meer scans moesten doen omdat ze dachten dat ze iets gevonden hadden. Uit de nieuwe scans bleek dat mijn kanker niet alleen terug was, maar nu ook was uitgezaaid naar mijn botten en verschillende lymfeklieren in mijn lichaam. Mijn borstbeen leek nu op een stuk honingraat met overal gaten – en het feit dat de kanker naar mijn borstbeen was uitgezaaid en het had weggevreten, was de oorzaak van de breuk.
Een van de dingen die ik al heel vroeg bij mijn diagnose van uitgezaaide kanker begon te zeggen, was dat het een behandeling voor het leven is, maar geen levenslange gevangenisstraf.
Het was absoluut een schok om deze nieuwe diagnose te krijgen, en het duurde lang voordat ik het doorhad. Ik was net 37 geworden en ik denk dat ik in het begin een beetje naïef was en dacht dat het mijn leven niet al te veel zou veranderen. Maar kanker gooit je leven volledig overhoop, want je moet niet alleen doorgaan met je leven als mens, maar je moet ineens ook bijna een medische graad hebben om je diagnose te begrijpen, welke behandelingen en medicijnen er voor je beschikbaar zijn en wat je kunt doen om je behandeling te bevorderen.
Ik ben nu 42 en leef al vijf en een half jaar met uitgezaaide kanker. Volgens de Susan G. Komen Foundation haalt slechts een derde van de mensen met uitgezaaide kanker de vijf jaar na de diagnose. Dus dat ik hier ben, is echt een enorme prestatie voor mij.
Naast alle behandelingen en medicijnen heeft actief blijven een cruciale rol gespeeld in mijn lange levensduur. Om eerlijk te zijn was ik voor mijn diagnose niet zo actief. Ongeveer zes maanden nadat ik met chemotherapie was begonnen, dacht ik dat ik naar buiten moest en actief moest worden.
Dus begon ik alleen met mijn honden te wandelen in het nabijgelegen Peak District (een hoogland in het VK dat bekend staat om zijn uitzichten en nationale park). In het weekend gaan mijn vriend of vrienden vaak met me mee. Voor mijn diagnose hield ik niet zo van wandelen, maar ik heb gemerkt dat het een fantastische manier is om mijn hoofd leeg te maken en dingen in perspectief te plaatsen, vooral als mijn diagnose veranderd is – goed of slecht. Wat het nieuws ook is, je moet de tijd nemen om het te verwerken, en consequent wandelen heeft mijn geestelijke gezondheid een enorme boost gegeven.
Afbeelding Bron: Emma Fisher
Sinds mijn 14e snowboard ik bijna elk jaar en ik wilde niet dat mijn diagnose daar een einde aan zou maken. Ik merk dat ik tot rust kom als ik in de bergen ben. En hoewel het steeds slechter met me gaat naarmate mijn kanker voortschrijdt en mijn energieniveaus afnemen – plus de angst om om te vallen en iets te breken om er vervolgens achter te komen dat het weer kanker is – brengt snowboarden me zoveel vreugde. Ik ga langzamer en bewonder het landschap, en ik stop meer, vooral naarmate mijn chemokuur vordert. Ik heb een bucketlist-doel om te gaan snowboarden in Japan, wat ik deze winter eindelijk met mijn vriend ga doen, op aanraden van mijn oncoloog, omdat het misschien niet iets is wat ik volgend jaar kan doen. Eerder dit jaar was ik aan het snowboarden in Frankrijk toen mijn kanker ervoor zorgde dat mijn nieren het begaven en ik moeite had om adem te halen. Een vriendin moest mijn snowboard dragen, een andere vriendin gaf me haar stokken om bij de skiliften te komen, en uiteindelijk werd ik geopereerd en had ik nefrostomiebuisjes nodig om mijn nieren leeg te zuigen. Toch liet ik me daardoor niet weerhouden om actief te zijn.
Dagen later vinkte ik een ander doel van mijn bucketlist aan: 100 kilometer van de Mont Blanc wandelen in Chamonix, Frankrijk. Ik deed deze tocht via CoppaFeel, een liefdadigheidsinstelling in het Verenigd Koninkrijk opgericht door Kris Hallenga, die ook uitgezaaide borstkanker heeft, die als doel heeft om meer bekendheid te geven aan borstkanker en die elk jaar een duurloop als deze plant. Er deden 120 mensen mee aan de tocht, allemaal met een band met kanker, hetzij door onze eigen diagnose, hetzij doordat we een vriend of familielid aan kanker hebben verloren. De tocht was ongelooflijk openmakend voor mij om te laten zien hoe krachtig het kan zijn als er een groep mensen is die in dezelfde situatie zitten als jij en die er allemaal gewoon mee doorgaan, samen een berg oplopen, kletsen en liedjes zingen.
Ik ging met mijn nefrostomieslangen en -zakjes in (het snowboardincident was een paar dagen eerder gebeurd), en een van de artsen die meeliep had ontzag omdat veel patiënten die dit soort ingrepen moeten ondergaan, het huis niet uit kunnen. Maar eerlijk gezegd voelde ik me best goed en ik was vastbesloten om de reis te maken. Ik was een beetje nerveus over mijn conditie, aangezien ik in april en juni ook in en uit het ziekenhuis was geweest, met infecties en andere bijwerkingen van kanker. Maar gelukkig was de training die ik had gedaan voldoende, en ik heb uiteindelijk vijf opeenvolgende dagen gewandeld.
Een van de dingen die ik al heel vroeg na mijn diagnose van uitzaaiingen begon te zeggen, was dat het een levenslange behandeling is, maar geen levenslange veroordeling. Ik weiger om mijn diagnose mijn activiteiten volledig te laten dicteren. Zelfs als ik maar drie kilometer door de straat loop, wil ik weten dat mijn lichaam nog steeds in staat is om deze dingen te doen, en ik zou iedereen die met een soortgelijke diagnose wordt geconfronteerd echt willen aanmoedigen om door te gaan met de activiteiten die ze leuk vinden, op welke manier dan ook.
Als we ons lichaam niet de kans geven om te bewijzen waartoe het in staat is, dan zullen we het nooit weten, of we verliezen het vermogen helemaal.
-Zoals verteld aan Emilia Benton
Afbeelding Bron: Emma Fisher / Foto Illustratie door Aly Lim