Raye’s recordbrekende zeven nominaties voor de Brit Awards, aangekondigd op 24 januari in de aanloop naar het grote muziekevenement op 2 maart, is niet alleen indrukwekkend, maar ook uitzonderlijk. De zangeres bracht jaren door in de ban van platenmaatschappijen voordat ze de innerlijke kracht vond om zich uit te spreken en los te breken. En ze is nu verankerd in de Britse geschiedenis nadat ze muziek heeft gemaakt en zichzelf op haar eigen voorwaarden heeft gedefinieerd.
Het is een jaar geleden sinds ze haar nummer 1-single “Escapism” ft. 070 Shake vierde, en de ernst van wat ze had bereikt drong pas echt door. Met tranen van vreugde over haar gezicht postte ze een video van zichzelf met de onderscheiding. En haar branchegenoten wisten maar al te goed dat haar reis naar de top allesbehalve vlekkeloos was verlopen. “YES YES YES YES YES YES,” schreef zangeres Jojo onder Raye’s clip, terwijl Zara Larsson opmerkte: “De hele wereld is zo blij voor je!!!!”. Rita Ora voegde eraan toe: “Dat heb je gedaan. Gefeliciteerd. Met moed kom je ver, zus,” terwijl Kehlani cryptisch inging op Raye’s reis en eraan toevoegde: “Je oude label moet je voeten kussen.”
De steun aan de 26-jarige Raye had weinig te maken met haar koortsachtig aanstekelijke TikTok-viral tune die net de hitlijsten had aangevoerd, maar meer met haar moed, veerkracht en zelfvertrouwen. Het behoeft geen betoog dat het een uitdagende rit is geweest voor Raye, die nog maar anderhalf jaar geleden tegen NME zei dat ze “haar nek op de lijn zou leggen” om de leidinggevenden bij haar platenlabel Polydor uit te schelden. Waarom? Omdat ze haar de kans bleven ontzeggen om haar debuutalbum uit te brengen, ondanks dat ze al sinds haar veertiende bij hen getekend was. Afgezien van haar talent op die leeftijd, was Raye’s werk in de daaropvolgende zeven jaar bij Polydor, waaronder het schrijven van liedjes voor artiesten als Beyoncé, John Legend, Little Mix en Rita Ora, iets om te aanschouwen. Maar zelfs toen kon ze nog niet de vruchten plukken van haar inspanningen.
“Veel vrouwelijke artiesten zijn ten prooi gevallen aan de ketenen van een ijzersterk platencontract en de valse lokroep van roem, fortuin en artistieke vrijheid.”
In juni 2021 had Raye er genoeg van en schold ze het label uit op Twitter, waarbij ze zei: “Ik heb sinds 2014 een 4 ALBUM RECORD DEAL!!! En ik heb nog niet één album mogen uitbrengen. ALL I CARE ABOUT is the music. Ik ben het zat om bedrogen te worden en ik ben het zat om er pijn over te hebben dit zijn geen zaken voor mij dit is zo persoonlijk”. Een gewaagde zet die duidelijk maakte dat de zangeres haar breekpunt had bereikt.
In een aparte verklaring voegde ze eraan toe dat ze uit elkaar ging met Polydor omdat ze “verschillende artistieke doelen” hadden. In een reactie zei Polydor “bedroefd” te zijn over Raye’s tweets, bood haar steun aan en wenste haar het beste voor de toekomst – een verklaring die voor veel volgers online eerlijk gezegd aanvoelde als een betuttelende uitvlucht. Er werd ook niet ingegaan op wat een duidelijk gefrustreerde Raye aan de oppervlakte heeft gebracht: welig tierende vrouwenhaat en giftige mannelijkheid in een muziekindustrie die uitsluitend gericht is op het creëren van gefabriceerde popsterren voor de mannelijke blik.
Bekijk dit bericht op Instagram
Een bericht gedeeld door RAYE 🇬🇧🇨🇭🇬🇭 (@raye)
Helaas is dit niet iets waar alleen de in Croydon geboren zangeres mee te maken heeft gehad. Veel vrouwelijke artiesten zijn ten prooi gevallen aan de ketenen van een ijzersterk platencontract en de valse lokroep van roem, fortuin en artistieke vrijheid. Heeft u ooit gehoord van mannen die al die onrust moeten doorstaan om de muziek te maken die ze willen of om hun stem aan tafel te laten horen? Nee. Het zou mannen niet overkomen, maar voor vrouwen is het een heel ander verhaal, omdat elk aspect van ons leven onder een microscoop wordt gelegd en bedreigd wordt als we ons er niet aan houden.
“Elk meisje dat ik ken in deze industrie heeft me wel een verhaal te vertellen. De studio is zo’n kwetsbare ruimte. En als je iets zegt, creëer je een vijand die geruchten zal verspreiden of je op een zwarte lijst zal zetten – en die connecties heb je nodig om deuren voor jezelf te openen,” legde Raye, die geen tekenen vertoont van stoppen met haar strijd voor gerechtigheid, uit aan Cosmopolitan. “Ook al beslissen de mensen heel erg wat er aan de buitenkant wordt geconsumeerd, binnenin is de muziekindustrie nog steeds heel erg een gesloten maatschappij.” Haar woorden zijn openhartig, to the point en bevestigen dat ze niet bang is om zich te verstoppen. Het feit dat ze zich durft uit te spreken tegen de behandeling van vrouwen, ongeacht de context, geeft haar kracht.
“Raye heeft me geleerd om naar mijn gevoel te luisteren. Als je weet dat iets niet goed voelt, luister dan naar jezelf, want niemand steunt je meer dan jijzelf.”
Raye gebruikte wat ooit bedoeld was om haar neer te halen, draaide het om en veranderde het in haar kracht om het leven te creëren dat ze voor ogen had, op haar eigen voorwaarden. Wat een muzieklabel, bestaande uit blijkbaar enkele van de meest prominente machtsspelers, haar in zeven lange jaren niet voor elkaar kreeg, deed Raye zelf als onafhankelijke artiest in een fractie van de tijd. Als dat geen zet van een machtsbaas is, dan weet ik het niet meer. Verbannen zijn gefabriceerde liedjes over liefde, terwijl ze zingt over onderwerpen als seksisme, verslaving en vechten om haar stem te laten horen op haar indrukwekkend persoonlijke album “My 21st Century Blues”, dat niet alleen therapie voor haarzelf is geweest, maar met zoveel vrouwen resoneert. En nu – eindelijk – de Britse nominaties als klap op de vuurpijl.
Als Raye ons iets heeft geleerd, dan is het wel dat we zelfs bij tegenslag altijd trouw moeten blijven aan onze authentieke visie. Ja, zelfs als dat betekent dat we de veronderstelde geruststelling van onbeperkte middelen achter ons moeten laten, want te veel koks in de keuken bederven zeker de bouillon. Als Raye ons niet aanmoedigt om de beslissingen in ons eigen leven te nemen, en de balans op te maken van degenen die echt niets om ons welzijn geven, dan weet ik niet wie dat wel doet.
Voor mij persoonlijk? Raye heeft me geleerd om naar mijn gevoel te luisteren. Als je weet dat iets niet goed voelt, luister dan naar jezelf, want niemand steunt je meer dan jijzelf. In Raye’s eigen woorden toen ze haar Official Charts no.1 plaquette vasthield: “Dit is het bewijs [dat je] achter jezelf moet staan, wat er ook gebeurt. Dank je, dit is waanzin. Dit zijn gelukstranen.”
En alles wat ik kan zeggen tegen degenen die haar in de steek hebben gelaten, is een domme beslissing. We hopen haar Britse toespraak te horen wanneer ze zich ongetwijfeld opknapt.
– Aanvullende rapportage door Joely Chilcott
Afbeelding bron: Getty / Gareth Cattermole