Afbeeldingsbron: Melissa Suffield
De afgelopen vier maanden heb ik me het slechtste gevoeld dat ik ooit in mijn hele leven heb gevoeld. Ik zou mijn ergste vijand niet toewensen hoe ik me voel en alles wat daarbij komt kijken.
En toch kreeg ik applaus, complimenten. Want onze obsessie met afvallen gaat nergens heen, mensen.
Kort voor Kerstmis 2023 kreeg ik wat aanvoelde als een milde, alledaagse buikgriep. En sindsdien heb ik dagelijks last van slopende misselijkheid.
Het effect dat het op me heeft gehad, heb ik nog nooit meegemaakt. De tol die het eiste op mijn lichamelijke gezondheid was een schok – hoofdpijn, vermoeidheid, zwakte, slaap. Mijn geestelijke gezondheid heeft een duikvlucht genomen, ik ben bang om te ver van huis te gaan voor het geval ik plotseling te ziek word om terug te komen, ik onderzoek constant wat de oorzaak kan zijn van deze nog onverklaarbare en niet vastgestelde aandoening en ik beperk mijn dieet tot slechts een paar veilige voedingsmiddelen in kleine hoeveelheden, omdat ik te bang ben om daarvan af te wijken als de misselijkheid zo onvoorspelbaar is. De financiële klap is aanzienlijk, met recepten en afspraken, dure dieetwensen, supplementen en alternatieve therapieën om een deel van het gevoel te verlichten. En bovendien voel ik me helemaal alleen, alsof ik iedereen teleurstel en alsof ik me nooit meer beter zal voelen.
En toch verschijnt er een opmerking op Instagram, met de allerbeste bedoelingen. “Meid, ben je afgevallen? Je ziet er echt geweldig uit!!!”
“Skinny Minnie, omg hoe heb je dat gedaan lololol”.
“Wat je ook doet om dat gewicht te verliezen, je moet het bottelen en verkopen haha, ik zou het kopen”.
En ik heb zin om tegen ze te schreeuwen. Het is triggerend, op een manier die ik niet had verwacht. Want je zo voelen is het niet waard. Om de vermeende Kate Moss quote te parafraseren, dit is het niet waard hoe ‘mager’ aanvoelt.
Onze collectieve obsessie met mager heeft een vrij scherpe comeback gemaakt met de herintroductie van de Y2K mode, de opkomst van afslankmedicijn Ozempic en plusmaten die steeds minder zichtbaar worden in campagnes en bij het winkelen in winkels. Body positivity en dikke lichamen zijn vervangen door steeds kleinere vrouwen die spreken als de stemmen van een beweging die niet voor hen is gemaakt, zonder eer te bewijzen aan of op te komen voor de vrouwen die het in de eerste plaats mogelijk hebben gemaakt.
Afbeeldingsbron: Melissa Suffield
De afgelopen vier maanden heb ik me het slechtste gevoeld dat ik ooit in mijn hele leven heb gevoeld. Ik zou mijn ergste vijand niet toewensen hoe ik me voel en alles wat daarbij komt kijken.
En toch kreeg ik applaus, complimenten. Want onze obsessie met afvallen gaat nergens heen, mensen.
Kort voor Kerstmis 2023 kreeg ik wat aanvoelde als een milde, alledaagse buikgriep. En sindsdien heb ik dagelijks last van slopende misselijkheid.
Het effect dat het op me heeft gehad, heb ik nog nooit meegemaakt. De tol die het eiste op mijn lichamelijke gezondheid was een schok – hoofdpijn, vermoeidheid, zwakte, slaap. Mijn geestelijke gezondheid heeft een duikvlucht genomen, ik ben bang om te ver van huis te gaan voor het geval ik plotseling te ziek word om terug te komen, ik onderzoek constant wat de oorzaak kan zijn van deze nog onverklaarbare en niet vastgestelde aandoening en ik beperk mijn dieet tot slechts een paar veilige voedingsmiddelen in kleine hoeveelheden, omdat ik te bang ben om daarvan af te wijken als de misselijkheid zo onvoorspelbaar is. De financiële klap is aanzienlijk, met recepten en afspraken, dure dieetwensen, supplementen en alternatieve therapieën om een deel van het gevoel te verlichten. En bovendien voel ik me helemaal alleen, alsof ik iedereen teleurstel en alsof ik me nooit meer beter zal voelen.
En toch verschijnt er een opmerking op Instagram, met de allerbeste bedoelingen. “Meid, ben je afgevallen? Je ziet er echt geweldig uit!!!”
“Skinny Minnie, omg hoe heb je dat gedaan lololol”.
“Wat je ook doet om dat gewicht te verliezen, je moet het bottelen en verkopen haha, ik zou het kopen”.
En ik heb zin om tegen ze te schreeuwen. Het is triggerend, op een manier die ik niet had verwacht. Want je zo voelen is het niet waard. Om de vermeende Kate Moss quote te parafraseren, dit is het niet waard hoe ‘mager’ aanvoelt.
Onze collectieve obsessie met mager heeft een vrij scherpe comeback gemaakt met de herintroductie van de Y2K mode, de opkomst van afslankmedicijn Ozempic en plusmaten die steeds minder zichtbaar worden in campagnes en bij het winkelen in winkels. Body positivity en dikke lichamen zijn vervangen door steeds kleinere vrouwen die spreken als de stemmen van een beweging die niet voor hen is gemaakt, zonder eer te bewijzen aan of op te komen voor de vrouwen die het in de eerste plaats mogelijk hebben gemaakt.