Terwijl ik de positieve test in mijn hand hield, voelde ik mijn lichaam in shock raken. Ik was in de 30, had een gelukkige relatie (hoewel nog in de wittebroodsweken), we waren net gaan samenwonen in ons leuke huisje, mijn carrière was op zijn hoogtepunt en ik genoot van alle voordelen van het DINK-leven (double income no kids). Dit was geen onderdeel van het plan. Ik was niet tegen het krijgen van kinderen, integendeel. Maar ik denk dat, na een groot deel van mijn twintiger jaren in ongeschikte relaties te hebben doorgebracht, het niet iets was waar ik rekening mee had gehouden. Het was toch een hoofdstuk voor een paar jaar verder? Hoewel deze test met zijn knipperende ‘2-3 weken’ anders beweerde.
Ik wist niet goed hoe ik met sociale gelegenheden moest omgaan, voelde me ongemakkelijk bij het doorgeven van een glas (of drie) wijn, worstelde met een hele reeks zwangerschapssymptomen en kreeg grip op het idee dat ik dit de komende drie maanden geheim moest houden. Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden of die ontdekten dat hun vruchtbaarheidsreis om medische redenen gecompliceerd zou worden en ik was zwanger, ongepland.
Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden en ik was zwanger, ongepland.
Ik voelde mezelf fysiek en mentaal terugtrekken van mijn vrienden en sociale omgeving. Ik kon er niet achter komen waar ik thuishoorde – ik paste niet bij mijn getrouwde vriendinnen, die ofwel achter peuters aanzaten of zwanger waren nadat ze het op de ‘juiste manier’ hadden gedaan, of bij mijn andere vriendinnen, die nog steeds voor het weekend leefden. Niets leek te passen terwijl ik worstelde met het vooruitzicht om moeder te worden.
Zolang ik me kan herinneren ben ik altijd een kindermagneet geweest. Ik heb een groot deel van mijn late tienerjaren en twintiger jaren cheerleadingles gegeven aan kinderen vanaf vijf jaar. Maar zelf kinderen krijgen, vooral in een relatief nieuwe relatie, buitenechtelijk en wonend in een huurhuis, betekende dat het beeld dat ik me had gevormd over hoe en wanneer het zou gebeuren er opeens heel anders uitzag. Ik voelde deze innerlijke onrust van verdriet om de route die ik dacht dat mijn leven zou nemen, als een controlfreak die neigt naar de kant van perfectionisme, en wat ik alleen maar kon omschrijven als een overweldigende opluchting dat de beslissing om te stoppen en kinderen te krijgen van me was afgenomen.
Terwijl ik de positieve test in mijn hand hield, voelde ik mijn lichaam in shock raken. Ik was in de 30, had een gelukkige relatie (hoewel nog in de wittebroodsweken), we waren net gaan samenwonen in ons leuke huisje, mijn carrière was op zijn hoogtepunt en ik genoot van alle voordelen van het DINK-leven (double income no kids). Dit was geen onderdeel van het plan. Ik was niet tegen het krijgen van kinderen, integendeel. Maar ik denk dat, na een groot deel van mijn twintiger jaren in ongeschikte relaties te hebben doorgebracht, het niet iets was waar ik rekening mee had gehouden. Het was toch een hoofdstuk voor een paar jaar verder? Hoewel deze test met zijn knipperende ‘2-3 weken’ anders beweerde.
Ik wist niet goed hoe ik met sociale gelegenheden moest omgaan, voelde me ongemakkelijk bij het doorgeven van een glas (of drie) wijn, worstelde met een hele reeks zwangerschapssymptomen en kreeg grip op het idee dat ik dit de komende drie maanden geheim moest houden. Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden of die ontdekten dat hun vruchtbaarheidsreis om medische redenen gecompliceerd zou worden en ik was zwanger, ongepland.
Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden en ik was zwanger, ongepland.
Ik voelde mezelf fysiek en mentaal terugtrekken van mijn vrienden en sociale omgeving. Ik kon er niet achter komen waar ik thuishoorde – ik paste niet bij mijn getrouwde vriendinnen, die ofwel achter peuters aanzaten of zwanger waren nadat ze het op de ‘juiste manier’ hadden gedaan, of bij mijn andere vriendinnen, die nog steeds voor het weekend leefden. Niets leek te passen terwijl ik worstelde met het vooruitzicht om moeder te worden.
Zolang ik me kan herinneren ben ik altijd een kindermagneet geweest. Ik heb een groot deel van mijn late tienerjaren en twintiger jaren cheerleadingles gegeven aan kinderen vanaf vijf jaar. Maar zelf kinderen krijgen, vooral in een relatief nieuwe relatie, buitenechtelijk en wonend in een huurhuis, betekende dat het beeld dat ik me had gevormd over hoe en wanneer het zou gebeuren er opeens heel anders uitzag. Ik voelde deze innerlijke onrust van verdriet om de route die ik dacht dat mijn leven zou nemen, als een controlfreak die neigt naar de kant van perfectionisme, en wat ik alleen maar kon omschrijven als een overweldigende opluchting dat de beslissing om te stoppen en kinderen te krijgen van me was afgenomen.
Ik had me niet gerealiseerd wat de impact was van de vruchtbaarheidsreis van andere mensen en de constante herinneringen van de maatschappij dat er op de een of andere manier een tikkende tijdbom in je baarmoeder zit zodra je de 30 bent gepasseerd.
Naarmate de weken vorderden, geteld op een manier die ik nog nooit eerder had ervaren, kon ik ook dit gevoel van onderliggende opwinding niet tegenhouden. Ik had me niet gerealiseerd wat de impact was van de vruchtbaarheidsreis van andere mensen en de constante herinneringen van de maatschappij dat er op de een of andere manier een tikkende tijdbom in je baarmoeder zit zodra je 30 bent. Ik voelde me zo dankbaar dat dit voor mij niet het geval was geweest, dat alle andere details irrelevant begonnen te worden. Het was alsof ik de loterij won zonder een lot te kopen. Maar tegenover de weinige mensen die van de situatie op de hoogte waren, waaronder mijn partner en naaste familie, haalde ik nonchalant mijn schouders op over het belang van de zwangerschap.
Mijn partner was meteen enthousiast, hij kwam uit een groot gezin en had altijd al kinderen gewild. Hij drong aan op een vroege scan om er zeker van te zijn dat alles in orde was, waar ik aan meedeed en nog steeds verkondigde dat ik het niet erg vond, omdat het toch niet gepland was. Maar diep van binnen borrelde de angst op dat iets dit gevoel zou kunnen wegnemen.
Toen de ultrageluidsonde over mijn onderbuik streek, kreeg ik een rare pijn in mijn buik. Toen ik naar het scherm en het gezicht van de echoscopiste keek, zag ik aan haar uitdrukking dat het geen goed nieuws was. “Hoeveel weken denk je dat je ook alweer bent?” vroeg ze vriendelijk. “Acht…” piepte ik als antwoord, mijn stem klonk onbekend toen hij door de kliniekruimte galmde. Ze legde verder uit dat de zak leeg leek en dat ik naar huis moest gaan en contact moest opnemen met de afdeling voor vroege zwangerschappen (EPU). Ze had het over een gemiste miskraam en geen zichtbare hartslag, maar niets leek te doordringen of ergens op te slaan, voordat ze ons de kamer uitloodste en suggereerde dat de datums misschien een beetje afweken en dat ik een paar weken moest wachten.
Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het een zegen was, dat ik nu terug kon naar het ‘plan’ en dat het toch niet zo ‘hoorde’ te gaan.
Terwijl ik de positieve test in mijn hand hield, voelde ik mijn lichaam in shock raken. Ik was in de 30, had een gelukkige relatie (hoewel nog in de wittebroodsweken), we waren net gaan samenwonen in ons leuke huisje, mijn carrière was op zijn hoogtepunt en ik genoot van alle voordelen van het DINK-leven (double income no kids). Dit was geen onderdeel van het plan. Ik was niet tegen het krijgen van kinderen, integendeel. Maar ik denk dat, na een groot deel van mijn twintiger jaren in ongeschikte relaties te hebben doorgebracht, het niet iets was waar ik rekening mee had gehouden. Het was toch een hoofdstuk voor een paar jaar verder? Hoewel deze test met zijn knipperende ‘2-3 weken’ anders beweerde.
Ik wist niet goed hoe ik met sociale gelegenheden moest omgaan, voelde me ongemakkelijk bij het doorgeven van een glas (of drie) wijn, worstelde met een hele reeks zwangerschapssymptomen en kreeg grip op het idee dat ik dit de komende drie maanden geheim moest houden. Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden of die ontdekten dat hun vruchtbaarheidsreis om medische redenen gecompliceerd zou worden en ik was zwanger, ongepland.
- Er was ook het overweldigende schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk zwanger was geworden. Ik had een aantal vrienden die worstelden om zwanger te worden en ik was zwanger, ongepland.
- Ik voelde mezelf fysiek en mentaal terugtrekken van mijn vrienden en sociale omgeving. Ik kon er niet achter komen waar ik thuishoorde – ik paste niet bij mijn getrouwde vriendinnen, die ofwel achter peuters aanzaten of zwanger waren nadat ze het op de ‘juiste manier’ hadden gedaan, of bij mijn andere vriendinnen, die nog steeds voor het weekend leefden. Niets leek te passen terwijl ik worstelde met het vooruitzicht om moeder te worden.
Zolang ik me kan herinneren ben ik altijd een kindermagneet geweest. Ik heb een groot deel van mijn late tienerjaren en twintiger jaren cheerleadingles gegeven aan kinderen vanaf vijf jaar. Maar zelf kinderen krijgen, vooral in een relatief nieuwe relatie, buitenechtelijk en wonend in een huurhuis, betekende dat het beeld dat ik me had gevormd over hoe en wanneer het zou gebeuren er opeens heel anders uitzag. Ik voelde deze innerlijke onrust van verdriet om de route die ik dacht dat mijn leven zou nemen, als een controlfreak die neigt naar de kant van perfectionisme, en wat ik alleen maar kon omschrijven als een overweldigende opluchting dat de beslissing om te stoppen en kinderen te krijgen van me was afgenomen.
Ik had me niet gerealiseerd wat de impact was van de vruchtbaarheidsreis van andere mensen en de constante herinneringen van de maatschappij dat er op de een of andere manier een tikkende tijdbom in je baarmoeder zit zodra je de 30 bent gepasseerd.
Naarmate de weken vorderden, geteld op een manier die ik nog nooit eerder had ervaren, kon ik ook dit gevoel van onderliggende opwinding niet tegenhouden. Ik had me niet gerealiseerd wat de impact was van de vruchtbaarheidsreis van andere mensen en de constante herinneringen van de maatschappij dat er op de een of andere manier een tikkende tijdbom in je baarmoeder zit zodra je 30 bent. Ik voelde me zo dankbaar dat dit voor mij niet het geval was geweest, dat alle andere details irrelevant begonnen te worden. Het was alsof ik de loterij won zonder een lot te kopen. Maar tegenover de weinige mensen die van de situatie op de hoogte waren, waaronder mijn partner en naaste familie, haalde ik nonchalant mijn schouders op over het belang van de zwangerschap.
Mijn partner was meteen enthousiast, hij kwam uit een groot gezin en had altijd al kinderen gewild. Hij drong aan op een vroege scan om er zeker van te zijn dat alles in orde was, waar ik aan meedeed en nog steeds verkondigde dat ik het niet erg vond, omdat het toch niet gepland was. Maar diep van binnen borrelde de angst op dat iets dit gevoel zou kunnen wegnemen.