Ik zal dat toegeven voordat ik binged juichen, de Netflix-docu-serie die iedereen je vertelt te bekijken, ik had veel misvattingen over cheerleading als een sport.
Ik respecteerde wat ze op de mat deden en erkende dat OK, om in de lucht te worden gegooid en een dunne strook opvulling naar beneden te gooien, wat atletisch vermogen en lef vereist. Maar ik heb nooit echt het stereotype van de meeste cheerleaders als populaire, perfecte mensen in twijfel getrokken of het alomtegenwoordige idee aangevochten dat cheer niet echt een sport-sport, ook al vereiste het atletiek. Zelfs films zoals Kom maar op, die (ondanks hun in Hollywood geklasseerde plots en personages) cheerleaders toonden als echte kinderen met echte problemen, waren niet genoeg om het imago van cheerleaders als bubbels, mooi en min of meer perfect te verdrijven.
Die misvattingen duurden niet lang nadat ik begon te kijken juichen. “Er is een stereotype van cheerleaders. Dit laat zien dat [het] echt niet waar is,” zei Monica Aldama, hoofdcoach van het Navarro College cheer squadron dat dient als het onderwerp van de serie. “Ze zijn niet alleen echte atleten, maar het zijn gewoon normale mensen met echte problemen.” Naarmate de show vordert, onthult het langzaam de diepe, complexe uitdagingen van de cast gezichten, veel verder dan het maken van mat of het nagelen van hun piramide. Opgroeien, flyer Morgan Simianer worstelde met geestelijke gezondheid en familiale verwaarlozing; tuimelaar Lexi Brumback kwam in gevechten en werd gearresteerd; stunter Jerry Harris, de zonnestraal van de show, verloor zijn moeder op jonge leeftijd; multi-getalenteerde “cheerlebrity” Gabi Butler leek het allemaal te hebben, maar werd overweldigd door professionele verplichtingen en een controlerende familie; stunter-tumbler La’Darius Marshall werd gemeen gepest voor zijn seksualiteit.
Monica, Jerry, Lexi en Morgan over wat er echt gebeurde tijdens Cheers Gut-Wrenching Finale
“Ze komen allemaal uit verschillende achtergronden,” vertelde Monica aan fafaq. “Het heeft echt, denk ik, veel mensen laten zien dat ze dit ook kunnen doen. Je hoeft niet uit een bepaalde achtergrond te komen. Iedereen kan iets doen waar ze gepassioneerd over zijn en ze kunnen succesvol als ze er gewoon aan werken. “
“Het werk” hier is het pure atletische vermogen en de inspanning die het kost om een kampioen te zijn in competitieve cheerleading. “Een cheerleader werkt zo hard,” zei Jerry. “Ze betalen hun contributie in de praktijk.” Dat is een understatement. In juichen, we zagen deze atleten hun tanden knarsen door verwondingen die hen hadden moeten buitenspel zetten van hun zwaartekracht tartende stunts; op een gegeven moment vertelt een arts Morgan dat ze ernstige ribblessures riskeert als ze blijft presteren. (Zij doet.)
“Het is gewoon hoe hard we werken en het soort mensen dat we zijn”, legt Morgan uit. “We zijn gemotiveerd en we willen beter zijn dan gisteren, en [dat] geldt voor elke atleet in elke sport.” En, net als bij elke andere sport, heeft cheerleading invloed op zijn atleten op manieren die veel verder gaan dan het fysieke. ‘Je leert zoveel levenslessen,’ zei Lexi, ‘die je mee neemt … na cheerleading.’
Bottom line, juichen is niet zomaar een eetbare documentaireserie. De show en de cast veranderen ook onze perceptie van wie cheerleaders zijn en onderstrepen wat er nodig is om de beste in elke sport te zijn, zowel de fysieke sleur als de emotionele ontberingen. “Veel mensen die contact met me hebben opgenomen, zeiden dat ze geen idee hadden van het werk dat we deden,” zei Monica. “Hoe moeilijk het was, de inzet, de toewijding, het gruis dat deze kinderen hebben.” Het was de uitdaging die dit doordringende en beschadigende stereotype nodig had, een moment waarop een vastberaden team in staat was om hun sport opnieuw te definiëren en deze felle, atletische concurrenten de erkenning te geven die ze verdienden.
Het uiterlijk van het Navarro Cheer Team’s Ellen versterkt verder het feit dat Jerry een StarImage-bron is: Netflix