Het verzorgen van je mentale gezondheid moet altijd een prioriteit zijn, maar voor mij en ik vermoed vele anderen, was het vooral een uitdaging tijdens de uitbraak van het coronavirus. Als iemand met angst en depressie heb ik al moeite met dagelijkse activiteiten, maar het verlies van normaliteit, toegenomen sociaal isolement en schijnbaar eindeloze hoeveelheid onzekerheid hebben de zaken alleen maar erger gemaakt.
Als student werd ik gedwongen mijn appartement te verlaten en naar huis te gaan voor de rest van het semester, omdat de lessen overgingen naar online leren. Ik doe het niet goed met verandering, goed of slecht, dus deze abrupte overgangen waren emotioneel uitputtend. Het enige wat ik wilde doen was persoonlijk lessen volgen, naar bars en restaurants gaan, een film kijken of winkelen – of zelfs gewoon wat tijd in mijn eigen ruimte doorbrengen. Toch werd ik elke dag wakker in het huis van mijn familie en verzette ik me tegen het leven waarin ik was gegooid.
Ik begon op de automatische piloot te leven. Hoewel ik wakker werd, me aankleedde, at, mijn virtuele lessen bijwoonde en elke dag mijn huiswerk maakte, heb ik nooit emotioneel geïnvesteerd in een van deze routinetaken. Ik nam geen echte beslissingen, inclusief wat ik at, op tv keek of droeg. Ik ben ook nooit gestopt om na te denken hoe ik me voelde, want dat betekende het erkennen – en uiteindelijk accepteren – van dit nieuwe normaal. En hoewel elke dag gevuld was met dezelfde repetitieve taken, kon ik me nooit herinneren wat ik eigenlijk deed, waardoor ik me alleen maar schuldig en waardeloos voelde.
Re-entry Angst is echt – We vroegen 2 experts waarom u het als Lockdown Eases kunt ervaren
Hoewel ik wist dat het belangrijk was, hielp thuisblijven ook niet bij aan mijn geestelijke gezondheid. Lange tijd was het te koud om zelfs maar naar buiten te gaan om tot rust te komen of te sporten. De eenzaamheid van sociale afstand was evenzeer verstikkend. Ik droomde ervan om met vrienden om te gaan – en hoewel ik nog steeds met hen kon communiceren, is er iets met persoonlijke interactie dat veel bevredigender is. Ik heb altijd liever persoonlijk met iemand gepraat, dan via sms’jes, telefoontjes of videochats. Als gevolg hiervan begon ik me terug te trekken en reageerde ik traag op de berichten van mensen, terwijl dat nog nooit eerder een probleem was geweest.
Ik begon me losgekoppeld te voelen van de wereld om me heen, als een passagier in mijn eigen leven.
Ik begon me losgekoppeld te voelen van de wereld om me heen, als een passagier in mijn eigen leven. Het was alsof alle energie uit me was gezogen en ik me nergens op kon concentreren. Ik begon me zelfs af te vragen wat ik met mijn leven aan het doen was, toen zoveel dingen waar ik ooit van genoot plotseling nep en onnatuurlijk aanvoelden. Ik zat vast in een waas en ik wist niet hoe ik moest ontsnappen.
Hoewel ik nooit bang was om COVID-19 te krijgen, was – en ben ik nog steeds – bang voor hoe het leven eruit zal zien na de pandemie. Zal de angst voor anderen blijven hangen? Hoeveel meer mensen zullen worden ontslagen? Hoe lang moeten we overal maskers dragen? Zullen kantoren en klaslokalen ooit weer normaal worden? Het leven zoals we het kennen is onmiskenbaar veranderd, maar niemand weet hoe belangrijk het nog is, en dat maakt me bang. Deze onzekerheid zorgde ervoor dat ik talloze nachten doorbracht met het overdenken van elk klein ding, terwijl ik me de worstcasescenario’s van het nieuwe normaal voorstelde, hoewel ik wist dat dit niets zou bereiken.
Als deze pandemie me iets heeft geleerd, is het hoe schadelijk het verlies van routine, afzondering en stress over de toekomst kan zijn. Ik wou dat ik je kon vertellen dat het morgen of volgende week of volgende maand beter gaat, maar niemand weet het zeker. Wat ik je kan vertellen is dat, als je worstelt om comfortabel te wennen aan dit nieuwe normaal, je niet de enige bent. Het enige wat we kunnen doen, is proberen de angst en ongerustheid ons niet te laten opeten terwijl we leren navigeren door wat daarna komt.
Afbeeldingsbron: Getty / Michelle Thomas / EyeEm