We zijn het zat dat onze donkere huid niet als waardig en mooi wordt beschouwd.
In de nasleep van de Black Lives Matter Movement zijn eurocentrische schoonheidsidealen onder de aandacht van de wereld gebracht. Een aspect daarvan is de giftige – zowel in mentale als fysieke zin – categorie van huidverbleking en -bleking. “De huidverlichtende industrie is een van de meest verraderlijke vormen van raciale onderdrukking die er tegenwoordig zijn”, legt Dr. Kemi Fabusiwa, arts en schoonheidsspecialiste, uit. “Het dwingt schoonheidsidealen af die zijn gebouwd op een pijnlijk koloniaal verleden en onderschrijft een verhaal dat een lichtere huid gelijk staat aan een grotere schoonheid.”
Onlangs hebben veel schoonheidsbedrijven en -merken te maken gehad met ernstige terugslag en kritiek voor de productie en verpakking van huidverlichtende en bleekcrèmes, die ze al decennia lang aan het publiek mochten blijven aanbieden. Om de ernst van dit onrecht te begrijpen en de behoefte aan verandering aan te pakken, is het echter belangrijk om de problematische wortels achter het bleken van de huid, waar het allemaal begon, uit te pakken en de psychologische effecten die het heeft op zwarte en bruine gemeenschappen naarmate we op weg zijn naar een meer gelijke toekomst.
Colorisme is de dochter van racisme
Als we de volledige omvang van huidverlichting willen begrijpen, moeten we een stap terug doen en de zwaartekracht achter colorisme en het kastensysteem begrijpen. Colorisme is de discriminatie van mensen met een donkere huidskleur ten gunste van mensen met een lichtere huidskleur van hetzelfde ras of dezelfde etnische groep. Geworteld in eeuwen van zowel zwarte als Aziatische geschiedenis, werd colourisme gebruikt als een manier om te scheiden, klassensystemen uit te snijden en onmenselijke behandeling te valideren.
Voor de zwarte gemeenschap gaat colourisme zo ver terug als slavernij, omdat het werd gebruikt als een hulpmiddel voor blanke slaveneigenaren om een voorkeursbehandeling te tonen aan lichtere of gemengde tot slaaf gemaakte volkeren boven een donkere huidskleur. Tegenwoordig blijft deze voorkeur voor zwarte vrouwen met een lichtere huid bestaan, en draagt bij aan een verwrongen concept van schoonheid dat zich heeft genesteld in zowel een intra-raciale als interraciale omgeving onder de zwarte gemeenschap. Een donkere huid wordt door andere rassen vaak gezien als ‘minder dan’, en dit is doorgedrongen in de zwarte geschiedenis waar donkere huidskleuren als minder aantrekkelijk worden beschouwd en worden blootgesteld aan meer ervaringen van vooroordelen..
Deze voorkeur voor zwarte vrouwen met een lichtere huid blijft bestaan en draagt bij aan een verwrongen concept van schoonheid dat zich heeft genesteld in zowel een intra-raciale als interraciale omgeving onder de zwarte gemeenschap..
In India heeft het colorisme zijn weg gevonden naar de samenleving via het kastensysteem. Oorspronkelijk werd het kastensysteem gebruikt als een viervoudige categorische hiërarchie binnen religie. In de 20e eeuw werd dit echter opnieuw gedefinieerd en geïnstitutionaliseerd door middel van koloniale expansie. Toen Britse antropologen etnografisch onderzoek begonnen te doen in India, vonden ze manieren om het kastensysteem van het land op verschillende manieren te verdedigen, waaronder tellingen en ‘wetenschappelijke’ analyses waarvan zij geloofden dat er biologische verschillen bestonden tussen leden van verschillende kasten. Hoewel volledig nep, hielp de pseudowetenschap de kolonisten om de Indiase elite op één lijn te brengen met de arische afkomst (Indo-Europese achtergrond), en de lagere klassen te categoriseren als verzamelaars en veehouders, waardoor een hiërarchische scheiding van de Indiase samenleving werd ondersteund. Terwijl deze theorie zich ontwikkelde, werden bepaalde banen specifiek toegewezen aan bepaalde kasten; de Britten probeerden leden van de lichtere elite in machtsposities te verheffen, terwijl leden van de laagste kasten vaak buiten werkten, hun huid constant blootgesteld aan de kloppende zon. Dit alles leidde er uiteindelijk toe dat zowel de kolonisten als de kolonisten de verschillende klassen associeerden met huidskleur. Alleen op basis van het uiterlijk konden leden van de samenleving de huidskleur afstemmen op rijkdom en status, waardoor het idee werd voortgedreven dat een donkere huid als minder waardig en minder mooi werd beschouwd.
Dit ‘rechtvaardige recht’ en het voorrecht met een lichte huid is nog steeds wijdverbreid in de samenleving van vandaag, met veel artiesten, modellen en acteurs die worden gediscrimineerd tegen de toon van hun huid, vooral als ze een diepere huidskleur hebben. Neem bijvoorbeeld Lupita Nyong’o, die openlijk heeft gesproken over haar ervaring toen ze geconfronteerd werd met colorisme: hoe ze auditie na auditie deed als “te donker” voor rollen. En aangezien colorisme de “dochter van racisme” is, opent het de conversatie naar “een wereld die een lichtere huid beloont in plaats van een donkere huid”.
Deze psychologische tegenslagen openen vervolgens het verhaal voor het bleken van de huid en het verlichten van de huid. Door de tint van uw huid te veranderen (ongeacht de gevolgen voor de gezondheid) en zich te vormen naar eurocentrische schoonheidsidealen, is huidverlichting een manier om te proberen geaccepteerd en wenselijker te worden geacht. Het zet een voorbode voor de negatieve impact die bleek- en verlichtingsproducten tegenwoordig hebben op schoonheid.
Giftige producten en gevaarlijke ingrediënten
Het kleurisme drong door tot in het DNA van de schoonheidsindustrie, wat resulteerde in een categorie van “blekende” of “blekende” producten die beloven de natuurlijke huidskleur te verlichten. In de afgelopen eeuw is de categorie wereldwijd exponentieel gegroeid. En met duizenden winkels over de hele wereld die huidverlichtingsproducten verkopen en promoten, is het geen wonder dat de huidblekenindustrie tegen 2024 naar schatting meer dan £ 7,2 miljard waard is, met een groei van 6,8 procent tussen 2018 en 2024. Hoewel veel van deze producten ongereguleerd en illegaal zijn, zijn er grote bedrijven zoals Unilever die nog steeds produceren en profiteren in landen als India (goed voor $ 500 miljoen aan inkomsten, of ongeveer £ 381 miljoen) van de bleekindustrie.
Naast het flagrante kleur- en racisme dat ten grondslag ligt aan het hele bestaan van de categorie, worden de producten zelf grotendeels als gevaarlijk beschouwd door een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie uit 2019 waarin gevaarlijke gezondheidsingrediënten worden belicht. “Kwik wordt vaak gebruikt in illegale huidverlichtingsproducten: het is een vergif voor het menselijk lichaam wanneer het zich ophoopt en veroorzaakt langdurige schade aan de nieren, lever en hersenen”, legt Dr. Aimee Vyas, directeur van Doctor Aimee Facial Aesthetics and Skin uit. , en een van de oprichters van de Black Aesthetics Advisory Board. “Hydrochinon verstoort structureel de epidermis, wat resulteert in een vermindering van de huiddikte en integriteit. Het kan ook leiden tot een blauwachtige verkleuring van de huid, ‘ochronose’ genaamd, en langdurig, ongereguleerd gebruik wordt in verband gebracht met lever- en zenuwbeschadiging.” Dr. Fabusiwa voegt eraan toe.
De verkoop en marketing van huidverlichtingsproducten heeft ook psychologische gevolgen voor de BIPOC-gemeenschap. “De huidverlichtingsindustrie is problematisch vanwege de implicaties voor de geestelijke gezondheid, en ook vanwege de medische gevaren die het met zich meebrengt”, legt Dr. Vyas uit. “Je onaantrekkelijk voelen leidt tot angst, lage eigenwaarde en depressie. In veel culturen is er een extra druk om een lichte huid te hebben om succes te behalen of huwbaar te zijn. Producten die op deze factoren jagen, voeden het schadelijke verhaal dat licht huid is meer waard. ” Dit was een probleem dat aan de orde kwam in de Netflix-documentaire Huid, wat getuige was van de mentale en fysieke mishandeling die huidverlichtingsproducten hebben op vrouwen in Nigeria alleen.
Ongeacht de effecten, zijn bleekproducten nog steeds gericht op de zwarte en Aziatische gemeenschappen als een manier om hun huid lichter te maken, zij het met verschillende namen. In recente evenementen heeft Unilever ermee ingestemd om “fair” te verwijderen uit hun Fair & Lovely-lightening-producten die in India worden verkocht, de naam te veranderen in Glow & Lovely en ervoor te zorgen dat alle merknamen worden verwijderd die wijzen op raciale stereotypen met hun huidbleekcrèmes (dwz de woorden fair / fairness, white / whitening en light / lightening). Evenzo heeft L’Oréal aangekondigd dat het woorden die verwijzen naar “wit”, “eerlijk” en “licht” zal verwijderen uit zijn “huidavondproducten”.
Johnson & Johnson, aan de andere kant, heeft verklaard dat het zich zal terugtrekken uit zijn activiteiten voor het bleken van de huid, waaronder de series Neutrogena Fine Fairness en Clear & Clean Fairness. “We zullen de productlijn niet langer produceren of verzenden”, vertelde het bedrijf New York Times, en legde uit dat de website werd bijgewerkt om links naar beide producten te verwijderen, die nog “even” in de schappen kunnen staan.
Een noodzakelijke verschuiving in perspectief
Hoewel er tegenwoordig een afnemend aantal mensen is dat nog steeds gebruikmaakt van huidverlichting – iets dat wordt versneld door sociale media – is het accepteren van onze verschillende tinten zwart nog steeds een relevant onderwerp. YouTuber en beauty-influencer, Jackie Aina, gingen onlangs in op de negatieve opmerkingen die ze ontving op een bikinivideo die ze op Instagram plaatste – opmerkingen die de donkere tinten op haar lichaam riepen en producten aanbevelen die zouden helpen om delen van haar huid gelijkmatig en lichter te maken. “Het was vreemd voor mij dat je een video zag waarin ik lol had, zorgeloos was, mijn beste leven leidde, en je schokkerige reactie was om manieren voor te stellen om mijn huidskleur egaal te maken en delen van mijn lichaam lichter te maken,” Aina zei in de video. “Er zijn twee dingen die nooit ter discussie zullen komen, mijn haar en mijn huidskleur. Bekritiseer mijn haar niet, tenzij ik het vraag. Bekritiseer mijn huidskleur niet, tenzij ik het vraag. Algemene vuistregel, als ik dat niet doe. t vraag, de suggestie is niet welkom. ”
“Het wijdverbreide reguliere onderwijs om colorisme uit te roeien binnen zwarte en etnische bevolkingsgroepen is ook de sleutel om de perceptie van privileges in gemeenschappen te veranderen”.
Hoewel Aina het in het algemeen over negatieve opmerkingen heeft, is het idee achter mensen die haar donkere gebieden noemen, en suggereren dat ze zich daar zorgen over moet maken, een eerbetoon aan het feit dat voor velen bleken en bleken nog steeds als een optie wordt beschouwd voor het veranderen van de natuurlijke tint van de huid. Om te proberen deze perceptie te veranderen – naast vele andere onderwerpen – is de onlangs opgerichte Black Aesthetics Advisory Board, een door experts geleide groep hier in het VK, opgericht door Dr. Aimee Vyas, Dr. Ifeoma Ejikeme, Dr. Tijion Esho , en Dija Ayodele, met als doel om een doelgerichte verandering teweeg te brengen in de esthetiek met betrekking tot zwarte en etnische minderheidspatiënten, en om hun ervaring met beoefenaars op maat te maken door middel van een correcte weergave.
Wat we in de toekomst zouden moeten doen, is in staat zijn om onze natuurlijke huidskleur te omarmen en het stigma en de culturele complexiteit weg te vagen die al decennia aan onze gemeenschap geketend is. “Het wijdverbreide reguliere onderwijs om colorisme uit te roeien binnen zwarte en etnische bevolkingsgroepen is ook de sleutel om de perceptie van privileges in gemeenschappen te veranderen”, zegt Dr. Vyas. “Het gesprek openen is belangrijk, aangezien veel mensen binnen etnische gemeenschappen niet weten wat de wortels zijn van de overtuiging dat ‘aansteker krachtiger is’. Dit, in combinatie met voorlichting over de gevaren van huidverlichters, zal de broodnodige vooruitgang en bescherm degenen die huidverlichtingsbehandelingen overwegen. “
Bleken of bleken van de huid is geen oplossing voor zwarte huid voor de markt om haar producten op af te stemmen. In het licht van de Black Lives Matter-beweging en de schok die door de wereld is gegaan, moeten methoden, markten en percepties veranderen. Het omarmen van de huidskleur, ongeacht waar deze zich op het spectrum bevindt, is essentieel voor acceptatie van de teint en de kunst om vooruit te komen.
Afbeeldingsbron: Getty / Grace Cary