Kamala Harris is de sleutel tot een succesvolle presidentiële run voor Joe Biden

Vice-presidenten worden al lang gekozen om de ontbrekende kenmerken van de presidentskandidaat af te ronden. Trump koos Mike Pence, een van de meest conservatieve en vocaal religieuze senatoren van het land, om de meer religieuze sector van Republikeinse kiezers voor zich te winnen die ontmoedigd waren door Trumps door schandalen geteisterde geschiedenis. Barack Obama, een jonge nieuwkomer op het nationale toneel, koos toen voor Biden, de op drie na oudste senator. George W.Bush koos Dick Cheney om federale invloed en militaire expertise toe te voegen aan Bush’s eigen bestuurservaring en platform om het Amerikaanse leger uit te breiden.

In navolging van deze traditie dient Harris als een uitstekende folie voor eigenschappen die bekritiseerd zijn vanwege het ontbreken van Biden. Biden is, beleefd gezegd, een senior blanke man wiens leeftijd van belang is voor bepaalde kiezers; Harris is een jongere vrouw van kleur. Hoewel Biden is betrapt op struikelen over woorden, is Harris een krachtige spreker en aanwezigheid, wat ze op het nationale toneel bewees door haar eigen presidentiële campagne. Ze is een frisse, energieke kracht in een controversiële verkiezing, en haar sterke punten en eigenschappen helpen de aandachtspunten rond Biden te versterken.

Hoewel er tussen de twee contrastpunten zijn die de sterke punten van de ander benadrukken, hebben ze de belangrijkere kenmerken gemeen: beide vallen onder de reguliere democratische politiek, maar tonen openheid voor een linkse agenda (met name Biden heeft zich onlangs aan deze kant gewonnen). Harris is ook niet bang om kritiek te uiten op Biden – toen het nieuws van haar nominatie bekend werd, kwam het conflict tussen hen uit een vroeg democratisch debat snel weer boven water. Tijdens het debat van 27 juni bekritiseerde Harris Biden vanwege zijn verzet tegen schoolbusverkeer in de jaren zeventig en vanwege zijn eerdere gebruik van segregationistische senatoren als voorbeelden van beleefdheid in de Senaat. Harris gaf uiteindelijk toe dat zij en Biden soortgelijke opvattingen hadden over beslissingen over busreizen en steunden zijn campagne nadat ze haar eigen campagne had opgeschort. Harris en Biden komen in een vergelijkbare positie in het democratische spectrum terecht, en ze zal ook een sterke debatpartner worden. Biden wilde naar verluidt een relatie die vergelijkbaar was met die met Obama, dat wil zeggen, een echte verstandhouding met ruimte voor debat. Harris heeft bewezen dat ze niet zal teleurstellen.

Toen Biden zich ertoe verplichtte een vrouwelijke running mate te kiezen, kwamen er verschillende sterke vrouwelijke politici als kandidaten. Van deze gekwalificeerde vrouwen onderscheidde Harris zich. Ze is eerlijk gezegd minder polariserend dan senator Elizabeth Warren, wat betekent dat ze democraten of Republikeinen die tegen Trump zijn niet zal ontmoedigen. Ze heeft ook meer ervaring op federaal niveau dan de gouverneurs en burgemeesters die werden overwogen en waarschijnlijk hebben geprofiteerd van het feit dat haar rol haar niet verantwoordelijk hield voor een stad of staat gedurende COVID-19, waardoor ze werd bevrijd van enige kritiek op de behandeling ervan. In tegenstelling tot andere kandidaten van het Congres, heeft Harris door haar presidentiële campagne bewezen dat ze de nationale media-aandacht aankan – een kwaliteit die volgens bronnen belangrijk was voor Biden bij zijn zoektocht. Ze heeft ook serieuze fondsenwervende karweien getoond, in haar eigen politieke carrière en als sponsor van de Biden-campagne – een cruciale vaardigheid om het op te nemen tegen goed gefinancierde Trump. Alleen al het nieuws van Harris ‘nominatie zou de Biden-campagne in 24 uur tijd $ 26 miljoen hebben opgeleverd, waarvan een deel afkomstig was van 150.000 nieuwe donateurs.

Ondanks mijn opwinding over Harris ‘nominatie, ben ik niet blind voor de kritiek die ze heeft gekregen. Ik begrijp dat ze maar twee jaar als senator heeft gediend. Hierop betoog ik dat onze zittende president nooit eerder een politiek ambt heeft bekleed. Ik heb begrepen dat ze als officier van justitie een hard standpunt innam over het strafrecht, en die kritiek is volkomen terecht. Ik hoop dat haar recente acties in de nasleep van de Black Lives Matter-beweging, plus haar Open Justice-initiatief uit 2016 – een online platform dat strafrechtelijke gegevens beschikbaar heeft gemaakt voor het publiek en heeft geholpen bij het verbeteren van de verantwoordingsplicht van de politie – kiezers kunnen overtuigen dat ze op de goede weg is. En ik ben optimistisch dat ze door progressieve activisten naar meer progressieve doelen kan worden geleid. En zal ze bekritiseerd blijven worden als vice-presidentskandidaat, door de lens van die speciale controle die voorbehouden is aan vrouwen in de publieke belangstelling? Ik ben er zeker van.

Maar voor mij is Harris ‘nominatie even pragmatisch als emotioneel. Als feministe die heeft gezien hoe Trump consequent vrouwen aanviel, onze reproductieve rechten beperkt en zich concentreert op uiterlijk boven politiek inzicht, is het ver voorbij de tijd dat we vrouwelijk leiderschap in het Witte Huis hadden. (Ik was vooral onder de indruk van Harris ‘omgang met Brett Kavanaugh.) Als voorstander van raciale gerechtigheid ben ik heel blij dat een vrouw met een kleurenperspectief een presidentieel platform zal hebben. En als oppas van een 9-jarig meisje tijdens de campagne van Hillary Clinton in 2016, kan ik alleen maar denken aan de uitdrukking op haar gezicht toen ze besefte dat, in haar woorden: “We zouden een meisjespresident kunnen hebben!” Als vice-presidentskandidaat is Harris niet alleen een rolmodel, maar ook een stem die al lang geleden werd gehoord.