Zwart haar en culturele toe-eigening geven mensen altijd energie. Het algemene tegenargument voor wie eigenaar cornrows of canerows is, is dat veel culturen in de oudheid vlechtstijlen hadden, maar wat vaak wordt weggelaten, is dat wanneer we denken aan ingewikkelde gevlochten kapsels tegenwoordig, de zwarte vlechtcultuur opvalt door op zo’n uitgebreide en invloedrijke manier hebben overleefd.
Zelfs binnen de zwarte gemeenschap blijft het claimen van eigendom van “suikerriet / cornrows” problematisch omdat het woord zelf een uitbreiding is van kolonialisme – letterlijk een gewas dat werd verbouwd door middel van slavernij. We hebben wat onderzoek gedaan naar hoe het populaire kapsel heette voordat de geschiedenis werd witgekalkt, in de hoop dat we deze zwarte schoonheidsrituelen kunnen eren.
“De woorden en termen die we gebruiken om onszelf te beschrijven, blijven centraal staan in de manier waarop we ons verhouden tot ons lichaam. Als we het dekolonisatiewerk willen beginnen, moeten we natuurlijk rekening houden met taal”, schrijft Emma Dabiri in haar boek Raak mijn haar niet aan . “De discrepantie tussen de algemene term ‘cornrowing’ in de VS en ‘canerowing’ in het Caribisch gebied en het VK verraadt de trieste geschiedenis van de slavernij.”
De cultuur van zwart haar in het Caribisch gebied, het VK en de VS wordt nog steeds uitgebuit door kolonialisme. Verschillende verschillende zwarte vlechtstijlen worden in het Westen vaak op één hoop gegooid en in plaats van hun individuele namen te kennen, verwijzen ze rechtstreeks naar een tot slaaf gemaakt verleden. Riet / cornrows zijn belangrijker voor de gewassen die de tot slaaf gemaakte gewassen moesten verbouwen – suikerriet of maïs – dan de prachtige tradities van het vlechten van Afrikaans en zwart haar. De symboliek in het algemene gebruik van “suikerriet / cornrow” ontmoedigt mensen om te accepteren dat zwarte identiteit en cultuur al eeuwen vóór het kolonialisme bestonden. Het is onmogelijk om voorbij de pijn en vooroordelen van onze voorouders te komen totdat we afleren en begrijpen hoe het ons leven blijft vormgeven.
Zoals ontdekt in Don’t Touch My Hair , worden de klassieke, recht naar achteren gerichte rijen haar die dicht bij de hoofdhuid zijn gevlochten ‘kolese’ genoemd in de Yoruba-taal, wat ‘een wezen zonder benen’ betekent, zoals een slak. “De naam is er een die de specifieke kenmerken van afro-gestructureerd haar centreert en verwijst naar de manier waarop ons haar in de nek krult wanneer het in deze richting wordt gevlochten”, schrijft Dabiri op Twitter. Hoewel kolese het meest lijkt op de klassieke stok / cornrows met rechte rug, is de algemene term voor suikerriet / cornrows in Nigeria irun didi. Om het schattig te maken, noemen we cane / cornrows didi-vlechten, terwijl irun kiko een andere West-Afrikaanse techniek is om het haar uit te rekken zodat het lijkt op een uitbarsting op natuurlijk haar; en irun biba (losse vlechten) lijkt op wat mensen met getextureerd haar kennen als een twist-out.
De overgrote meerderheid van de zwarte mensen die in het Caribisch gebied, het VK en de VS wonen, zijn van West-Afrikaanse of van West-Afrikaanse afkomst – voornamelijk uit Nigeria, Ghana, Togo, Benin, Ivoorkust en Kameroen. En hoewel veel van de oorspronkelijke geschiedenis van zwarte vlechtstijlen nog steeds bestaan in West-Afrika, blijven die tradities verloren gaan bij de vertaling met de zwarte Britse, Afro-Caribische en Afro-Amerikaanse diaspora – van wie velen pas onlangs deze prekoloniale schoonheid ontdekken rituelen sinds de natuurlijke haarbeweging in de vroege jaren 2000.
Zoals Dabiri het welsprekend verwoordde in Don’t Touch My Hair , “fungeert vlechten als een brug over de afstand tussen verleden, heden en toekomst. Het creëert een tastbare, materiële draad die mensen met elkaar verbindt, vaak gescheiden door duizenden mijlen en honderden jaren. ” En we kunnen alleen maar hopen dat het gesprek over de zwarte vlechtcultuur in de loop van de tijd blijft ontwarren.
Afbeeldingsbron: Getty / Jeff Kravitz