Als je Behind Her Eyes, Netflix’ bewerking van Sarah Pinborough’s roman uit 2018, nog niet hebt gezien, dan raad ik je aan nu terug te gaan, want ik sta op het punt de hel te bederven van de grote “twist” aan het einde van de serie. Als er één compliment is dat we de show kunnen geven, dan is het dat het een getrouwe remake van het boek is, afgezien van enkele kleine details die het verhaal niet al te veel veranderen. De show behoudt de meest vitale plotpunten van het boek, waaronder helaas de verwrongen finale van het verhaal. Het is een einde dat het hele verhaal op zijn kop weet te zetten en recht doet aan geen van de personages — vooral niet de vrouw in het middelpunt van dit alles.
Om eerlijk te zijn, hint de serie naar de grote wending in elke aflevering. Louise (gespeeld door Simona Brown), een alleenstaande moeder die op zoek is naar een praatje, komt de knappe David (Tom Bateman) tegen nadat ze op een date als ghosted is gevallen. Hoewel de twee zich meteen tot elkaar aangetrokken voelen, loopt het mis als Louise ontdekt dat David niet alleen getrouwd is, maar ook haar baas! Davids vrouw, Adele (Eve Hewson), lijkt gretig naar vriendschap, en hoewel ze zich nog steeds aangetrokken voelt tot de man van de vrouw, sluit Louise een geheime vriendschap met haar.
De zaken nemen een slechte wending wanneer Louise en David hun aantrekkingskracht tot elkaar niet langer weerstaan en een affaire beginnen, waardoor de moeder van een van hen nog meer verstrikt raakt in Davids vervreemde huwelijk. Terwijl Louise het mysterie probeert te ontrafelen dat de verbintenis van Adele en David is, vindt ze troost in de lucide dromen die ze leert uit het dagboek van Adele’s overleden vriend Rob. Tegen het einde van de serie bevindt Louise zich in het vizier van Adele wanneer Louise’s affaire met David wordt ontdekt. De onthulling leidt tot de grote wending: Adele is echt Rob, die met haar van lichaam verwisselde door de kunst van lucide dromen, een vaardigheid die Adele onder de knie had nadat ze last had gehad van nachtmerries.
Ik keek een maand geleden achter haar ogen op Netflix en het einde doet me nog steeds huiveren
Als je je ook afvroeg waarom dit gebeurde, blijf dan bij me. Adele ontmoette Rob in een psychiatrisch ziekenhuis toen ze jonger was, en de twee werden al snel onafscheidelijk. Hoewel het in eerste instantie lijkt dat Rob verliefd is op Adele, onthult hij dat hij de voorkeur geeft aan mannen. Wanneer Adele Rob bij haar thuis uitnodigt om hem kennis te laten maken met de liefde van haar leven, David, is het duidelijk dat de oudere man precies het type van Rob is. Rob, een heroïneverslaafde die hongert naar de rijkdom en het schijnbaar perfecte leven dat Adele leidt, overtuigt Adele via lucide dromen om met hem van lichaam te wisselen. Hij slaat toe terwijl Adele vastzit in zijn lichaam en vermoordt zijn beste vriend om haar identiteit aan te nemen.
Het komt allemaal op zijn kop te staan als hij hetzelfde doet met Louise. Rob orkestreert de moord op Louise door haar lichaam over te nemen, waardoor Louise opgesloten blijft in Adele’s lichaam, volgepompt met heroïne. Hij steekt het huis in brand met een bewusteloze Louise in Adele’s lichaam erin, waardoor het lijkt alsof Adele zelfmoord heeft gepleegd. Rob neemt de identiteit van Louise aan en trouwt met David, die niet wijzer is over hoeveel van zijn leven een leugen is geweest.
Hoewel velen dit misleidende verhaal als een briljante wending zien, kan ik niet anders dan Louise’s rol als marionet voor Rob’s machinaties betreuren, het gebrek aan keuzevrijheid voor Adele, het ellendige liefdesleven van de arme David en zelfs voor Rob! Allereerst wordt wat anders een geaarde en spannende thriller is, plotseling iets surrealistisch en bovennatuurlijks, terwijl dat niet nodig was. We hadden een verhaal kunnen hebben dat net zo melodramatisch is zonder de keuzevrijheid van elke vrouw weg te nemen en het enige homo-identificerende personage als een lichaamgrijpende parasiet te gebruiken.
‘Het bureau van een zwarte vrouw laten beroven omdat een blanke man besluit haar lichaam te gebruiken als een middel om een doel te bereiken, is… een keuze.’
Hoewel Simona Brown op briljante wijze de eenzaamheid verbeeldt die Louise dwingt verliefd te worden op een getrouwde man en bevriend te raken met zijn vrouw, kan ze niet anders dan het feit dat Louise slechts een marionet is om verder te komen in het verhaal. Van Louise kennen we alleen de feiten die nodig zijn om haar motieven vast te stellen om met David naar bed te gaan en dat ze hulp nodig heeft bij nachtelijke paniekaanvallen. Afgezien van een beste vriendin die verdwijnt na de eerste akte, is Louise schijnbaar alleen, afgezien van haar zoon. Ze is ook het enige zwarte personage in de serie, wat logisch is, want als ze een zwarte vriend had, zouden ze veel heftiger zijn geweest over haar dat ze een dwaas was voor een man met een vrouw die zich allerlei verontrustend gedraagt. En daarvoor is het beroven van het bureau van een zwarte vrouw omdat een blanke man besluit haar lichaam te gebruiken als middel om een doel te bereiken. . . een keuze.
Over Rob gesproken, wat een rotzooi! Ik had Rob graag als een volledig levend lid van de cast gehad omdat zijn karakter een van de meest intrigerende is. Hij is een verslaafde en een arme – hij verlangt naar de luxe waarin hij Adele ziet leven, hoewel hij de realiteit negeert hoe ze aan die rijkdom kwam. Hij is egoïstisch, wreed en meedogenloos, een personage dat altijd leuk is om te haten als ze alles doen om te krijgen wat ze willen. Maar om zijn personage twee vrouwen te laten vermoorden en hun lichamen binnen te dringen zodat hij een relatie met een heteroman zou kunnen hebben, is een andere keuze die met wat meer denkwerk in de concepten had gekund.
Om de iconische Anna Shay uit Netflix’ Bling Empire te citeren: “Er is geen lul zo goed.”
Tussen David die geen idee heeft met wie hij getrouwd is en al jaren seks heeft, en Adele die wordt vermoord door de beste vriend die ze als familie beschouwde zo snel nadat ze haar ouders had verloren door een huisbrand, is het gewoon te veel. Die ene draai maakt wat een fascinerende relatiethriller had kunnen zijn (ik dacht dat we de polygamieroute zouden volgen!) een surrealistische puinhoop wordt. Ik schenk er een uit voor wat had kunnen zijn.
Afbeeldingsbron: Netflix