De recensies van Emily in Parijs die positief zijn geweest, waren vooral gericht op het noemen van de show licht, zoet escapisme. Voor mij is de vis-uit-water-komedie van Netflix precies het soort escapisme waar ik me niet beter door voel – sterker nog, het frustreert me nog meer. In 2020 helpt een schuimige lekkernij vol “charmante” egoïstische karakters (en weliswaar een aantal prachtige kleding) me niet om uit de echte wereld te ontsnappen. Escapisme is voor mij entertainment dat ons een beter alternatief biedt voor de echte wereld, in plaats van een die er een luchtige glans op zet.
“Emily in Parijs is zo geobsedeerd door zijn esthetiek dat het het belangrijkste deel van het vertellen van verhalen niet haalt: ons karakters geven waar we naar kunnen zoeken.
Op het eerste gezicht, Emily in Parijs zag eruit alsof het mijn soort show zou moeten zijn. Het is een lichte komedie met een girl-power / rom-com-glans, vol benijdenswaardige mode en nog meer benijdenswaardige Parijse opvattingen. Dus waarom, als ik van soortgelijke shows geniet – zelfs shows van dezelfde maker, zoals Jonger – ben ik na het kijken naar de eerste aflevering niet alleen teleurgesteld, maar ook actief geïrriteerd? Een deel ervan, denk ik, is dat Emily in Parijs is zo geobsedeerd door zijn esthetiek dat het het belangrijkste deel van het vertellen van verhalen niet haalt: ons karakters geven waar we naar kunnen zoeken. We zouden gecharmeerd moeten zijn door Emily’s doorzetter-houding en sympathiseren wanneer die vervelende, neerbuigende Franse collega’s haar afwijzen.
Maar zet het neer onder de grappige dialoog en de vrolijke hoeden, en Emily is fundamenteel moeilijk te vinden: ze is die chipper, overheersende collega die we allemaal wel eens hebben gehad die zo overtuigd is van hun eigen juistheid dat er geen overtuigingskracht is ze anders. Er is een scène in de piloot waarin een, ietwat vriendelijkere collega van haar haar adviseert dat het ongelooflijk arrogant was om te verwachten een Franse baan binnen te walsen zonder zelfs maar Frans te spreken, en ze noemt het onwetendheid, niet arrogantie. Het is de bedoeling dat we dat charmant en zelfbewust vinden, maar op die manier komt het echt niet over. Voeg verschillende vreselijke Franse stereotypen, een vreemdgaande verhaallijn en een zeer slecht onderzocht idee toe van hoe sociale media eigenlijk werken, en het voelt allemaal alsof kijkers neerbuigend worden gedaan.
Het is moeilijk om te ‘ontsnappen’ naar een wereld die wordt gedomineerd door een egoïstische heldin die de ergste stereotypen van millennials en Amerikanen belichaamt, terwijl in de echte wereld overal egoïstisch gedrag plaatsvindt dat veel grotere gevolgen heeft dan Instagram-volgers. Aan het kijken Emily in Parijs frustreert me en geeft me het gevoel dat ik er bijna neerbuigend toe ben, alsof ik me een glanzende, sprankelende afleiding wil bieden vol met prachtige locaties, hete Fransen en stijlvolle outfits. Voor mij gaat escapisme niet om een esthetiek die me afleidt, en dat is wat Emily in Parijs lijkt te denken. Voor mij gaat escapisme over verhalen waarin wordt erkend dat dingen niet altijd geweldig zijn, maar die iets optimistischer zijn en in plaats daarvan het beste in mensen benadrukken.
Daarom ben ik steeds meer uitgegaan naar goedhartig entertainment, maar onthoudt het te erkennen wanneer er iets misgaat. Mijn “heilige drie-eenheid” van go-to-komedies is geweest Schitt’s Creek, De goede plek, en Een dag tegelijk. Alle drie zijn gek en hilarisch en geruststellend in hun fundamentele vriendelijkheid – maar ze zijn niet pure fluff. Alle drie behandelen ze ook bedwelmende thema’s, erkennen echte problemen en tekortkomingen en hebben een opmerkelijke emotionele diepgang. Ik merkte ook dat ik aan het binge-kijken naar het politieke drama uit het begin van de jaren 2000 De West Wing, die, met zijn afbeelding van idealistische, competente, zeer gebrekkige, maar fundamenteel fatsoenlijke politieke agenten, aanvoelt als een spiegeluniversum waarin ik zou willen leven, waar mensen verknoeien en slechte beslissingen nemen, maar ook elkaars ruggen, hun tekortkomingen erkennen, en streef ernaar om altijd beter te zijn.
Het verschil tussen deze twee benaderingen van escapisme is dat de ene een tijdelijke, grotendeels esthetische afleiding biedt, terwijl de andere een soort comfort biedt dat op zijn minst een klein beetje haalbaar aanvoelt. De beste vorm van escapisme biedt niet alleen een letterlijke ontsnapping, maar brengt ons terug naar de echte wereld met de werkelijke hoop dat we onze wereld een beetje meer kunnen laten lijken op de fictieve wereld die we net hebben verlaten. Er zijn genoeg shows die dat hoopvolle evenwicht vinden, maar naar mijn mening, Emily in Parijs is niet een van hen.
Afbeeldingsbron: Everett-collectie