Onlangs waren mijn man, zoon en ik van plan een reis naar West Virginia te maken om mijn gezin te zien. Terwijl we ons klaarmaakten, begon mijn man zijn sportkleding in te pakken, maar toen stopte hij plotseling en draaide zich naar me om te vragen: ‘Denk je dat het veilig voor me is om alleen buiten te joggen?’
Kijk, mijn man is zwart. Ik ben blank. En we waren op reis naar een stad die voor 90 procent uit blanke mensen bestond. Het nieuws over de onrechtmatige dood van Ahmaud Arbery was net begonnen in de natie te circuleren. Als ik terugkijk naar mijn man, probeerde ik een antwoord te krijgen. Op het puntje van mijn tong stond ik op het punt te zeggen: ‘Ik begrijp je bezorgdheid, maar ik denk dat het wel goed komt.’ Ik aarzelde en hield die gedachte in, omdat ik zijn bezorgdheid niet begreep. Ik heb me nooit een keer onveilig gevoeld tijdens het joggen door mijn buurt op klaarlichte dag.
En mijn maar: “Maar ik denk dat het wel goed komt.” Ik weet zeker dat veel mensen hadden gedacht dat Ahmaud het prima zou vinden om in de buurt te joggen. Of dacht dat Travyon Martin het prima zou vinden om terug naar zijn huis te lopen. Of dacht zelfs dat George Floyd het goed zou doen na een kleine overtreding. Ze waren niet. ‘Iemand gaat met je mee’, antwoordde ik mijn man.
Het punt is dat we onze “maar” moeten veranderen. Ons “maar” mag de bedoeling van het oorspronkelijke bericht niet wegnemen, het mag de bezorgdheid van de boodschapper niet ontkrachten. Als ik het tegen mijn man had gezegd: “maar ik denk dat het wel goed komt”, dan had ik zijn zorgen en gevoelens onder een tapijt geborsteld. Mijn boodschap zou luid en duidelijk zijn geweest: je wordt niet gehoord.
Dit is wat er naar beneden ging toen ik met mijn zwarte familie sprak over Black Lives Matter
Toch doen we dit keer op keer bij zwarte mensen. Colin Kaepernick begint een vreedzaam protest door tijdens het volkslied te knielen. Hij stelt expliciet dat hij geen gebrek aan respect heeft voor veteranen. Hij vertelt ons dat zijn protest is om mensen van kleur bewust te maken van het racisme. Dan beginnen de “maren”. ‘Ik weet dat het vredig is, maar hij respecteert de vlag niet.’ “Racisme is verkeerd, maar hij moet een andere manier vinden om te protesteren.” “Ik ben niet racistisch, maar mijn broer vocht in de oorlog, en Kaepernick respecteert alle veteranen.”
Deze rechtvaardigingen zijn giftig. Ze zeggen dat je meer geeft om het gebrek aan respect van een vlag, een levenloos voorwerp, dan om de meer dan 3 miljoen zwarte kinderen die in armoede leven als gevolg van jaren van systemisch racisme. Het zegt dat we er meer om geven dat de gevoelens van een veteraan gekwetst worden dan het feit dat zwart zijn betekent dat je 7 keer meer kans hebt om ten onrechte veroordeeld te worden voor moord en opgesloten te worden in een gevangenissysteem met weinig tot geen mensenrechten. Als je meer verontwaardigd bent over het gebrek aan respect voor de vlag dan zwarte kinderen die eerder honger zullen lijden, verander dan je “maar”.
Nu, flits vooruit naar enkele jaren later, wanneer George Floyd op brute wijze wordt vermoord; een zwarte man, opnieuw overgeleverd aan een blanke agent. Mensen gaan de straat op om te protesteren sinds de vreedzame protesten, zoals Colin Kaepernicks, aan dovemansoren gericht waren. En de “maren” komen weer. ‘George’s dood was verkeerd, maar niet alle agenten zijn slecht.’ “Racisme moet stoppen, maar plundering is verkeerd.” ‘We hebben gerechtigheid nodig voor George, maar dingen kapot slaan en verbranden helpt niet.’
Onze zwarte burgers worden neergeschoten, opgesloten en basisbehoeften zoals werk, voedsel en huisvesting worden ontzegd, keer op keer. Een “maar” zegt dat je meer geeft om beschadigde gebouwen dan om de levens van zwarte mensen.
Wat als we onze “maren”, Amerika, zouden veranderen? Wat als we het veranderden in: “Ik hou er niet van dat de vlag niet gerespecteerd wordt, maar ik hou niet meer van de manier waarop zwarte mensen niet gerespecteerd worden. We moeten iets doen.” ‘Ik ben het niet eens met plunderingen, maar de stemmen van zwarte mensen moeten een keer worden gehoord.’ Als we allemaal onze “maren” zouden veranderen in de kern van de zaak, zouden we eindelijk begrijpen wat belangrijk is.
Daarom zeg ik: ik begrijp de pijn die je voelt niet, maar ik zal je bijstaan. Ik ben verdrietig voor dit land, maar ik hoop dat er dingen zullen veranderen.
Afbeeldingsbron: Getty / Erik McGregor