“Genoeg!” “Hou op!” “Ga weg!” ‘Mamayyyyyy!’ Dit zijn enkele van de uitdrukkingen die mijn drie kinderen boven in hun longen schreeuwden vlak voordat het duwen, haren trekken en pterodactyl-achtig krijsen begon. Gooi een paar crashes, morsen en een met ontbijt bedekte vloer in, en welkom op de ochtenden in mijn huis. Maar het was niet de chaos die me van streek maakte – dat hoort bij de cursus als je een huis vol kleine kinderen hebt – het was hoe ik er vaak op reageerde. Die zinnen die mijn 2-jarigen tegen elkaar schreeuwden? Beschamend genoeg hebben ze die van mij gekregen. Ik merkte dat ik op het punt kwam dat ik op tablets vertrouwde om de vrede te bewaren of gewoon zei: ‘Schroef het, hier is ijs voor het ontbijt’ omdat ik niet meer kon gieren. Op mijn slechtste dagen was het voor iedereen een time-out en demonstraties van hoe hard ik kon schreeuwen.
Door elke weekdag zo te beginnen, voelde ik me de rest van de dag de slechtste ouder ter wereld. En terwijl ik op pad was, had ik het gevoel dat iedereen om me heen dat ook kon zien wat was ik echt verschrikkelijk. Ik wilde beter worden, maar ik wist niet hoe ik daar moest komen toen alles, van mijn huis tot mijn uiterlijk, zo’n overduidelijke totale ramp was. Ik begon te denken dat als ik er in ieder geval uitzag alsof ik in elkaar zat, niemand zou weten wat een sh * tshow het thuis was.
Maar er was dat probleem van tijd. Of, in mijn geval, gebrek aan tijd. De ochtenden werden besteed aan het maken van het ontbijt, het opruimen van gemorste vloeistoffen, het peuteren in hun kleren, het zoeken naar sokken, scheidsrechters, het verschonen van luiers, het poetsen van tanden, het uitkleden van de peuters die al hun kleren vergoten zodra ik de kamer verliet, en, als ik geluk had , een borstel door mijn eigen haar strijken terwijl ik een drankje neem uit een lauwe kop koffie voordat ik mijn kinderen naar de auto stuur met een stem van niveau 10 en dreigementen om hun tabletten in de vuilnisbak te gooien als we niet op school kwamen tijd. Het leek alsof er geen manier was om tijd voor mezelf te vinden.
En toch deed ik het.
Mijn ouders hebben op de juiste manier voor zichzelf gezorgd en nu probeer ik dat voor mijn kinderen te modelleren
Door de volgorde te veranderen (dwz mijn kinderen krijgen niet langer hun ochtendchocolademelk en tekenfilms totdat iedereen gekleed en klaar is) kon ik net genoeg tijd uittrekken om mezelf klaar te maken voor de dag, en die paar minuten voor mezelf te nemen heeft mijn ouderschap eigenlijk veranderd.
Lange tijd waren donkere kringen en krokante rommelige broodjes mijn ongelukkige jam. Dus in december kreeg ik een paar lessen over het aanbrengen van wat natuurlijk ogende make-up en het op de juiste manier uitblazen van mijn haar; iets waar ik nooit echt last van had gehad, want hoewel mijn haar dun is, is er veel van en duurt het een eeuwigheid om te drogen. Maar nadat ik met een professional had zitten praten die rekening hield met mijn tijdsbeperkingen en het hectische gezinsleven, leek het echt plausibel om ’s ochtends voor mezelf te zorgen. Ik besloot al haar advies op te volgen, en dat omvatte het uitspatten van een tweedehands Dyson-föhn. Ik was terughoudend om geld aan mezelf uit te geven, laat staan een paar honderd dollar aan een föhn, maar dat had ze gebruikt en het deed het lijkt alsof mijn haar vrij snel droog is. Het gapende gat in mijn portemonnee wees er snel op dat het natuurlijk snel droogde. Ze is een professional! Onnodig te zeggen dat ik opgelucht was toen ik mijn haar voor het eerst alleen droogde, en het kwam er bijna precies zo uit als toen ik het professioneel deed. Wat me 40 minuten zou kosten, duurde ongeveer 20, en het is stil genoeg waar ik het kan gebruiken en mijn kinderen nog steeds in een andere kamer kan horen. Ik ging van een hoofd vol fly-aways naar behoorlijke klapbandjes, en ik voelde me een echte persoon.
Toen ik oorspronkelijk met mijn nieuwe routine begon, was het alleen maar voor de schijn. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik anders zou voelen of handelen. Door me echter beter te voelen over mijn uiterlijk, voelde ik me overal minder rommelig. Ik voelde me, net als mijn haar, gezonder, veerkrachtiger en glanzender. Ik merkte dat ik minder gestrest en minder gefrustreerd raakte door het feit dat mijn peuters zich als peuters gedroegen, en eigenlijk begon ik plezier te hebben met het uitblazen van het haar van mijn oudere dochter voor school, samen met het mijne. Toen ik ’s ochtends 20 minuten de tijd nam om mijn haar te doen, verliet ik het huis als Superwoman, en dat gaf een gevoel van vertrouwen dat ik alles kon doen en aankunnen. . . vooral mijn kinderen als ze op hun meest uitdagende zijn.
Er zijn nog steeds dagen, zoals vandaag, dat ik gewoon lui ben. Mijn haar zit in een laag, rommelig knotje, en ik wieg een legging en een oversized sweatshirt. Maar nu voelt het alsof ik de luxe heb van kiezen om lui te zijn, en dat maakt me een betere en veel gelukkiger ouder.
Afbeeldingsbron: Getty / afbeeldingsbron