Voordat zwemmers ons stempel drukken en vervolgens van het blok duiken, hebben zwemmers – net als andere atleten – een mentale checklist voor de race die we doorlopen om er zeker van te zijn dat we echt klaar zijn om te concurreren. Badmuts op en bril vast? Controleren. Startblok droog, vergrendeld en klaar om te gaan? Dubbel Check! Ten slotte, zoals iedereen die ooit vijf keer Olympisch Michael Phelps heeft zien zwemmen, weet, moeten we wiebelen of onze spieren klappen wakker.
Ik weet het, het klinkt vreemd, en voor een toeschouwer die nog nooit een zwemrace heeft gezien, kan het een beetje flagrant en pijnlijk lijken! Maar als iemand die vroeger competitief zwom, kan ik je verzekeren dat het niet alleen niet pijnlijk is, maar dat het een zeer cruciaal onderdeel is van de voorbereiding op een race.
Wanneer een Olympische zwemmer op hun rug, biceps of dijen slaat, is het een soort wake-up call naar de spieren en gewrichten. U zult merken dat de gebieden of “zones” waar zwemmers zich gewoonlijk op richten, grote gebieden met spiermassa zijn. De vibratie van de impact helpt de bloedstroom door het lichaam te vergroten. Het kan ook het risico op kramp tijdens de race verkleinen, wat een van de ergste dingen is die een zwemmer in het water kan overkomen. Niet alle klappen zijn zo luid en dramatisch als die van Phelps, omdat veel zwemmers ervoor kiezen hun spieren te beuken met een gesloten vuist in plaats van met een open handpalm.
Body slaps zijn op zijn zachtst gezegd een unieke routine voorafgaand aan de race – maar zonder hen zouden de spieren van een zwemmer gemakkelijk kunnen spannen en hun kans op het podium kosten. Het is maar één van de vele (eigenaardige) dingen die zwemmen zo interessant maken om naar te kijken.
Afbeeldingsbron: Getty / Tim Clayton – Corbis