Vandaag kind zijn is moeilijk. In het tijdperk van sociale media is pesten slechts één klik of een reactie verwijderd. En vaak, wanneer we aan pestkoppen denken, is het gemakkelijk om te vergeten dat het nog steeds maar kinderen zijn, degenen die waarschijnlijk iets moeilijks doormaken waardoor ze zich uitleven. Als moeder heb ik mijn kinderen altijd gezegd om tegen pesterijen op te komen, zelfs als ze niet degene zijn die het doelwit zijn. En mijn zeer stille zoon vond onlangs de moed in zich om dat te doen, maar op een vriendelijke en vriendelijke manier, en ik ben nooit trotser geweest.
Mijn zoon kwam op een dag thuis uit de eerste klas en klaagde over een kind in zijn klas dat anderen pestte en bespotte op de speelplaats. De jongen bleef rennen naar de andere jongens en hun borstkas knellen, knijpen en trekken totdat ze krijsten van de pijn. “Tieten, tieten, tieten!” riep de bullebak keer op keer. Na een paar dagen van deze gebeurtenis op rij, vertelde mijn zoon me eindelijk wat er gaande was.
Deze vader bracht een namiddag door met de bullebak van zijn zoon en het verhaal zal u absoluut sloopen
Mijn zoon bleef kalm en behandelde de jongeman als persoon – niet alleen als een pester.
Niet alleen moest ik mijn zoon uitleggen wat “tieten” waren, ik moest ook uitleggen hoe deze term ongelooflijk vernederend kan zijn voor meisjes en vrouwen. “Ik wist het niet, mammie!” zei hij terwijl zijn ogen tranen opwelden. Hij dacht dat hij in de problemen zat omdat hij het had herhaald, maar ik stelde hem meteen gerust dat hij dat niet was. ‘Ik weet het, schat,’ zei ik, ‘ik ben gewoon blij dat je me dat hebt verteld, zodat we dit gesprek kunnen voeren.’
Dat gesprek veranderde toen in een verhaal over opkomen tegen pestkoppen en hoe dat eruit ziet. Nadat ik hem had gezegd op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde volwassene om de situatie te helpen verminderen, moedigde ik hem ook aan om zelf actie te ondernemen. “Als dit kind dit zegt en opnieuw doet, zelfs als jij het niet bent, kun je hem zeggen dat hij moet stoppen.” “Ok, mam,” zei hij. “Begrepen.”
Ik dacht echt dat hij niets tegen de jongen zou zeggen, omdat mijn zoon vaak erg terughoudend en stil is. Hij houdt er niet van om de pot te roeren, noch houdt hij ervan het middelpunt van de aandacht te zijn, maar na de volgende dag vertelde hij me wat er was gebeurd. “Mam, ik heb de jongen gezegd dat hij moest stoppen met dat woord te zeggen omdat het respectloos voor meisjes was, maar ik was niet gemeen tegen hem,” zei hij.
Ik was vroeger een bullebak, maar het feit dat de rollen omgedraaid waren, veranderde alles
Na nog meer gepraat te hebben, kwam ik erachter dat mijn zoon kalm bleef en de jongeman als persoon behandelde – niet alleen maar een pester. In plaats van wraak te nemen met meer pijnlijke woorden of fysiek geweld, legde mijn zoon hem uit hoe en waarom zijn acties de gevoelens van mensen hadden geschaad. En de bullebak trok zich terug.
Mijn zoon heeft me die dag een enorme les geleerd. Terwijl ik hem gewoon had verteld dat hij moest opkomen voor anderen wanneer hij zich voelde zoals hij zou moeten, deed hij het met vriendelijkheid. Als ouders vergeten we dit vaak omdat we zo (vaak terecht) zo riled zijn dat ons kind werd gepest, maar de acties van mijn zoon herinnerden me eraan dat achter een gemene taal een kind schuilgaat. Ik ben trots op mijn zoon omdat hij tegen de bullebak is opgekomen zoals hij deed. Hij herinnerde me eraan dat we altijd iets van onze kinderen kunnen leren als we voldoende dichtbij luisteren.
Afbeeldingsbron: Pexels / Pixabay