Ik herinner me dat ik ongeveer 7 jaar oud was en keek hoe mijn grootmoeder van vaderskant zich aankleedde, toen het me opviel dat haar dijen anders waren, hobbelig, anders dan de benen van mijn moeder en zeker niet zoals de benen van al mijn poppen, inclusief Barbie.
Toen ik in de puberteit kwam, werd ik gepest met mijn dijen met dezelfde vorm. Ik kan me niet herinneren dat mijn leeftijdsgenoten mijn cellulitis specifiek noemden, maar ik had al snel door dat deze fysieke eigenschap iets was waar ik me diep voor moest schamen, hoewel het onduidelijk was waarom.
De nieuwe “Barbie”-film, waarvoor het publiek de bioscopen afloopt, wordt “de feministische film van deze generatie” genoemd vanwege de ontroerende weergave van wat het betekent om een vrouw te zijn in de wereld van vandaag – maar het verhaal rond cellulitis geeft mij te denken, en ik ben niet de enige.
Barbie, gespeeld door Margot Robbie, is gewend om dag in dag uit vlekkeloos wakker te worden in een perfect roze Barbieland van plasticine. Dat wil zeggen, totdat ze plotseling wordt geplaagd door menselijkheid, die wordt gekenmerkt door gedachten aan de dood, platvoeten en, jawel, cellulitis. Weird Barbie (Kate McKinnon) vertelt Barbie dat het meisje dat in de Echte Wereld met haar speelt haar angsten, onzekerheden en verdriet op haar projecteert, waardoor er een scheur tussen hun werelden is ontstaan. De enige manier om het weer goed te maken is door naar Los Angeles te gaan en haar menselijke tegenhanger te zoeken. En als ze weigert? Dan zal ze cellulitis blijven krijgen (cue audible gasp). Heel Barbieland geeft Robbie’s personage een liefdevol afscheid met een spandoek dat haar veel succes wenst met haar missie zodat ze geen “cellulitis krijgt”.
Uiteindelijk kiest Barbie ervoor om in de echte wereld te blijven in plaats van terug te keren naar het utopische Barbieland, en haar keuze betekent acceptatie van alle dingen die bij het mens-zijn horen, van ouder worden en verdriet tot bobbelige dijen. Het is duidelijk dat de belangrijkste boodschap van regisseur en schrijfster Greta Gerwig is dat onze menselijkheid ons mooi maakt, met alle gebreken en al.
Over het geheel genomen heeft de boodschap veel weerklank gevonden bij de kijkers, en het cellulitisverhaal was duidelijk opgenomen om dat duidelijk te maken. Na het zien van de film hebben sommige mensen zelfs getweet dat ze zich trotser op of comfortabeler met hun cellulitis voelden dan ooit tevoren.
Maar voor anderen voelde het gewoon niet goed om te zien hoe cellulitis op deze manier genoemd werd. En ouderwets, als een grap in herhalingen van “Sex and the City” waar we alleen maar van ineenkrimpen, omdat het een mentaliteit weerspiegelt die we op zijn minst gedeeltelijk achter ons hebben gelaten. (Ik heb bijvoorbeeld onlangs de aflevering “Luck Be an Old Lady” herbekeken, waarin Miranda onzeker is over haar borsten na de bevalling en Charlotte boos is omdat ze 36 wordt, twee “problemen” die ik, meer dan 20 jaar later, niet zie als een “ding” – of in ieder geval niet zo’n ding – voor mijn vrienden en mij). Het is logisch dat Barbie bang zou zijn voor deze afwijking van haar meestal gladde huid, maar zelfs als grapje, zo bang zijn voor cellulitis dat het wordt genoemd als de belangrijkste reden om zich in de Echte Wereld te wagen – zelfs meer dan de “doodsgedachten” – voelt, zoals een Twitter-gebruiker schrijft, “niet … erg meisjesachtig”.
Cellulitis voelt als een obsessie uit het verleden, iets wat we al hebben erkend, uitgescholden en aan de kaak gesteld als een probleem dat moet worden opgelost. Het voelt als iets waar mijn boomer-mama zich misschien nog steeds zorgen over maakt, maar mijn 34-jarige zus en ik denken er geen twee keer meer over na. Als adolescent deed ik dan wel mijn uiterste best om mijn bobbelige dijen koste wat kost te verbergen en in mijn twintiger jaren verklaarde ik voortdurend de oorlog aan mijn DNA om af te vallen, maar mijn dertiger jaren zijn bevrijdend geweest en steeds meer gekenmerkt door zelfacceptatie, dankzij therapie en mijn overheersende wens om prioriteit te geven aan mijn algehele geluk en holistische welzijn.
Ik vond het bemoedigend om te zien dat mijn persoonlijke evolutie op dit gebied gepaard ging met een sociale revolutie. Veel Gen Zers hebben niet eens overwogen om zich zorgen te maken over cellulitis – misschien deels dankzij de schoonheidsiconen van vandaag, zoals Lizzo, Iskra Lawrence en Beyoncé, die er nonchalant mee pronken. We zijn nu in de fase waarin we cellulitis accepteren als NBD, maar door het te benoemen als een gebrek waar we bang voor moeten zijn voordat het volledig geaccepteerd kan worden, lijkt het alsof we nog steeds bij af zijn in deze specifieke strijd.
Puntje bij paaltje: In de reacties op sociale media melden mensen dat ze niet eens wisten wat cellulitis was totdat ze het in “Barbie” vermeld zagen. Het was vast niet de bedoeling van Gerwig om iedereen die nog niet gesocialiseerd was om zich zorgen te maken over cellulitis, te leren dat het een “probleem” is om gek van te worden, maar dat effect heeft het misschien wel gehad.
Waarom geen plat haar of scheerbultjes om de toenemende menselijkheid van Barbie aan te tonen? En als het dan toch cellulitis moest zijn, zoals verschillende mensen op sociale media hebben opgemerkt, zou het leuk zijn geweest om de cirkel rond te maken. Omwille van alle tieners die, net als ik, nog steeds meedogenloos gepest worden om hun lichaam, en alle volwassen vrouwen die nog steeds worstelen om van hun huid te houden, zou ik willen dat er, zoals een Twitter-gebruiker genaamd Rosie Thomas opmerkte, “nog één scène was geweest … waarin duidelijk wordt gemaakt dat cellulitis niet erg is en heel veel mensen het hebben”.
In de laatste scène van de film zien we Robbie’s Barbie op roze Birkenstocks, duidelijk haar platvoeten omarmend. Misschien is er iets voor te zeggen dat het te opvallend zou zijn geweest, maar het zou toch handig zijn geweest om haar zelfverzekerd in een korte broek of rok te zien lopen, waarin haar kuiltjes op haar dijen goed te zien waren.
Wat we wel kregen, was een duidelijke evolutie van Barbie (prachtig vertolkt door Robbie). Ze leert wat het betekent om zelfbewust, verdrietig en verslagen te zijn en om altijd het gevoel te hebben dat je tekortschiet in het slim zijn, er goed uitzien, succesvol zijn, alles wat je zou moeten zijn, en dat allemaal tegelijk, altijd, als vrouw in de Echte Wereld. Toch realiseert ze zich dat mens zijn – met alle complicaties, rimpels, oneffenheden en “rare, donkere” gedachten over sterfelijkheid – eigenlijk inspirerend en echt prachtig is.
Dagen na het zien van de film ben ik nog steeds diep geëmotioneerd over de ontzagwekkende schoonheid van vrouw zijn en mens zijn met gebreken. Ik word nog steeds achtervolgd door de scène waarin Barbie, op het moment dat ze haar menselijkheid begint te ontdekken, een oudere vrouw ontmoet waarvan Barbie alleen maar kan opmerken dat ze “zo mooi” is.
Als iemand die is opgegroeid met het gevoel dat het erven van haar oma’s cellulitis een vloek was, ben ik niet blij dat er nog steeds grappen over worden gemaakt. Maar nu ik bijna 40 ben, realiseer ik me dat een van de beste dingen waar ik ooit op zou kunnen hopen zou zijn om net zo te zijn als mijn oma, die gezond en gelukkig tot ver in de 90 leefde.
Barbie en Ken gaan naar Pilates: Zo trainde de cast van “Barbie” voor de filmImage Source: Warner Bros. Pictures