“Bottoms” is een heleboel dingen: een ranzige, bloederige komedie, een lesbisch liefdesverhaal en een showcase van de komische talenten van Rachel Sennott en Ayo Edebiri, om er maar een paar te noemen. Maar de film zit ook vol subtiele details en verwijzingen, en één die gemakkelijk te missen is, is dat de film zich (waarschijnlijk) afspeelt in het begin van de jaren 2000.
Een van de grootste details die de film in de tijd verankert, is het gebruik van flip-telefoons en draagbare CD-spelers door de personages. De communicatie lijkt ook vrij analoog en er is geen noemenswaardige sociale media (hoewel men zich alleen maar kan voorstellen hoe gestoord Sennott’s personage PJ’s aanwezigheid op sociale media zou zijn). De esthetiek van de film lijkt ook ontleend aan klassieke middelbare schoolkomedies uit het begin van de jaren 2000, zoals “Mean Girls”, compleet met eigenzinnige leraren, cheerleaders, klassieke pestkoppen en vlijmscherpe grappen over sociale hiërarchieën.
Toch is “Bottoms” in veel opzichten ook gescheiden van de tijd – het bestaat in een surrealistisch eigen universum. Veel van de esthetiek voelt ook sterk geïnspireerd door de jaren ’80, ’90 en het heden. Er zijn duidelijke parallellen met films uit de jaren ’80 zoals “Heathers”, die zijn eigen bloederige en bizarre draai gaf aan een klassiek highschoolverhaal, en “The Breakfast Club”, die ook identiteit, onzekerheid en kruislingse romances onderzocht.
“Bottoms” voelt zich op bepaalde manieren ook geworteld in het heden, inclusief de modekeuzes die meer lijken op TikTok-trends dan op de stijlen van de afgelopen decennia. Vooral de kledingkeuzes en het kapsel van Hazel (Ruby Cruz) lijken zo van je For You-pagina geplukt te kunnen zijn. En dan is er nog het feit dat queer zijn universeel geaccepteerd lijkt in het “Bottoms”-universum, wat het op veel scholen in het land zeker nog niet is, en wat het voor de jaren 2010 zelden was (behalve misschien op de meest progressieve scholen).
Sommige aspecten van “Bottoms” overstijgen de tijd, zoals de overmoedige quarterback die denkt dat hij het middelpunt van het universum is en de plaatselijke kermissen, gymzaal pep rallies en homecoming games die als achtergrond dienen voor de meeste actie. Maar sommige zijn helemaal niet in de tijd geworteld, zoals het idee dat een school of leraar zou toestaan dat leerlingen elkaar in elkaar slaan als onderdeel van een naschoolse club, of het compleet krankzinnige bloedbad aan het einde van de film, dat volledig overgaat in waanzin op hallucinatieniveau.
Maar “Bottoms” probeerde nooit een weerspiegeling te zijn van een bepaalde tijd of zelfs maar een realistisch portret van de middelbare school. In plaats daarvan is het geworteld in een soort absurde waanvoorstelling die meer afkomstig is van het gevoel voor humor van het internet dan van iets anders. Maar hier gaat het zelfs de parodie voorbij en wordt het een compleet unieke wereld op zichzelf. Tegen de tijd dat onze hoofdrolspelers aan het einde van de film schreeuwend op een met bloed doordrenkt voetbalveld staan, is het duidelijk dat “Bottoms” zich niet in één bepaald decennium afspeelt, maar eerder in een alternatief universum dat erin slaagt om enkele van de absurdere aspecten van het onze te benadrukken.
“The Bear” ster Ayo Edebiri over koken, verdriet en het snijden van al die uienImage Source: Everett Collection