Terwijl ik nu door mijn favoriete sites blader, zie ik alleen spotlights op joggingbroeken en sweatshirts, trainingskleding en loungewear. Omdat we naast niemand zijn met de mensen waarmee we nu leven, is het een excuus om gezellig en comfortabel te worden. Voor mij is joggingbroek zeker comfortabele kleding, maar ik voel me niet mezelf als ik ze draag. Als dat het geval is, roept dat de vraag op: in een tijd waarin comfort koning is, wat betekent comfortabel kleden eigenlijk??
Mijn algemene afkeer van joggingbroeken komt van mijn moeder, die in de mode werkte en altijd gekleed was. Op een dag, toen ik op de middelbare school mijn lunch vergat, zette mijn moeder hem voor me af in een blauwe jurk, strappy stiletto’s en een mooie grote turquoise ketting. Ze was op weg naar een vergadering, maar ik zal nooit vergeten hoe krachtig en mooi ze eruitzag. Mijn beide ouders hebben me altijd geleerd dat als ik respect wilde afdwingen, een van de gemakkelijkste manieren om dat te doen was hoe ik mezelf presenteerde. Kleding werd mijn harnas en mijn manier om uit te drukken hoe ik me voelde. Voor mij is er echt niets dat beter voelt dan het vertrouwen dat bij een goede outfit hoort.
In een tijd waarin comfort koning is, wat betekent comfortabel kleden eigenlijk??
Ik ben ook opgegroeid in het tijdperk van athleisure, en vooral als iemand die graag traint, hou ik van een geweldige legging. De evolutie die trainingskleding de afgelopen jaren heeft doorgemaakt is ongelooflijk; voorbij zijn de dagen van ranzige t-shirts en wijde gymshorts. Maar als ik brunchplannen had met een vriend, zou ik mijn training timen zodat ik kon douchen en verschonen voor onze maaltijd. Naast sporten doe ik niet graag teveel in mijn sportkleding. Ik zie me aankleden voor een afspraak als een daad van respect voor de ander. Voor alle duidelijkheid, dit is geen oorlog tegen joggingbroek, maar eerder een verbintenis om je persoonlijke stijl niet op te geven. Als je je geweldig voelt in joggingbroeken, ga dan alsjeblieft door met je beste leven.
Ik zie sweatpants als het troostvoedsel dat ik als kind nooit heb gehad en verlang daarom niet als volwassene. In een tijd van grote onzekerheid, waar we allemaal op zoek zijn naar zowel letterlijk als metaforisch comfortvoedsel, vind ik troost in de kleding waar ik altijd van heb gehouden. Ik heb nu misschien geen plek om ze te dragen, maar dat zal niet altijd het geval zijn. En op dit moment heb ik misschien geen afspraken om naar toe te gaan, maar ik kom nog steeds opdagen als een daad van zelfrespect. Op ochtenden waar ik laat wakker word, trek ik mijn trainingskleding aan, omdat ze me inspireren om na het werk in beweging te komen. Donderdag pakte ik een geliefde t-shirtjurk die zacht en vrouwelijk was. Gisteravond, na mijn training, trok ik een spijkerbroek en een gestreept t-shirt aan voor het avondeten, een outfit voor mij. Het was niet veel, maar het was alles.
Afbeeldingsbron: fafaq Photography / Eric Helgas