Ik ben onlangs afgestudeerd aan de universiteit en hoewel iedereen me blijft vertellen hoe spannend deze tijd in mijn leven zou moeten zijn, geloof ik ze niet echt. Het is veel moeilijker geweest dan ik wil toegeven. Ik ben plotseling in een wereld gestort waar ik het gevoel heb dat ik te allen tijde veerkrachtig, alwetend en ‘aan’ ben. Ik heb het gevoel dat ik volwassen genoeg moet zijn om te weten wat ik doe, maar constant vecht met gedachten van spijt en gewoon willen. . . ga terug. Hoewel ik op papier het verste van een mislukking ben, kan ik niet anders dan het tegenovergestelde voelen.
Hoe is dit mogelijk? Hoe kan ik, een jonge 20-jarige met een geweldige fulltime baan binnen mijn studiegebied en een universitair diploma, me een mislukkeling voelen?
We praten allemaal zo veel over het vinden van ons doel zonder te onthouden dat elke fase van ons leven een andere heeft, en het kost tijd om dat te vinden.
Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het precies is. Soms is het meer een rusteloos en verward gevoel, en soms schrijf ik het op tegen het ongemak van normale groeipijnen. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik klaar ben om mijn leven te gaan leiden, maar dan vraag ik me af: “Leef ik mijn leven niet al? Waar wacht ik op?” En aan de andere kant voelt het vast in het valse besef dat dit het is – dit is de rest van mijn leven, en het ziet er heel anders uit dan ik dacht dat het zou zijn.
Hoe ik een naadloze overgang maakte van het college naar het leven na de middelbare school – niemand is perfect!
Ik heb me vaak afgevraagd wat ik anders had gedaan als ik de tijd terug kon draaien. En hoewel er verschillende dromen zijn die ik misschien heb nagestreefd en andere keuzes die ik misschien heb gemaakt, weet ik ook dat er geen manier was om me zo te voelen. Hoe isolerend en eng het soms ook lijkt, het is normaal en er moet meer over gepraat worden. Ik weet dat het niet zozeer mijn persoonlijke gevoelens zijn als wel de gevoelens die de wereld me heeft opgedrongen. We praten allemaal zo veel over het vinden van ons doel zonder te onthouden dat elke fase van ons leven een andere heeft, en het kost tijd om dat te vinden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat we in deze tijd onszelf vergelijken met anderen en de successen wensen die ze lijken te hebben, is een tweede natuur. We zijn te hard voor onszelf, inclusief mezelf.
De waarheid is dat, ongeacht waar je je succes mee meet, je niet genoeg voelt op dit moment normaal is. Wanneer je leven verandert en evolueert naar iets nieuws, zoals wanneer je afstudeert en de “echte” wereld betreedt, groei je. En groei is niet altijd bedoeld om comfortabel te zijn. Het is dat ongemak dat je vooruit zal helpen om te vinden wat je opwindt (of in mijn geval wat je niet opwindt). Het helpt je om uit je vorige comfortzone te komen en je in een nieuwe te vestigen, en dat kan lang duren.
Dit is hoe ik na mijn afstuderen naar New York City verhuisde
Mijn vraag blijft: moet de mantra zijn om constant fel achter je dromen aan te gaan, of te wachten tot het universum stuurt wat voor jou bedoeld is? Hoewel het antwoord niet duidelijk is, denk ik dat het ergens in het midden valt. Ik wil deze keer in mijn leven niet in diskrediet brengen. Het is prima om een baan te hebben waar je niet helemaal verliefd op bent, gewoon om wat geld te besparen om je klaar te stomen voor je volgende stap. Het is OK om van salaris tot salaris te leven om in een stad te wonen die je opwindt. En het is prima om fouten te maken om een baan en pad te vinden waar je echt een passie voor hebt. Te snel te veel bereiken is niet eerlijk voor onszelf. Terwijl het afstuderen wordt gezien als een “echte” volwassene, zijn babystappen nog steeds goed.
Als je het gevoel hebt dat ik dat soms doe, weet dan dat je niet de enige bent. Deze tussenfase is vol met mensen die geen idee hebben wat ze willen doen en zich soms waardeloos voelen omdat ze het niet weten. Maar we zitten er samen in. Dit is niet de rest van ons leven – het is maar een kleine stap.
Afbeeldingsbron: Getty / Andreas Zitlau / EyeEm