Dit is hoe het oude verhaal over Taylor Swift gaat: ze gaat met zoveel mannen uit, die dan onvermijdelijk haar exen worden, en dan brutaliseert ze hen in de vorm van liedjes. John Mayer beeft van angst voor haar pen. Joe Jonas werd geraakt met liedjes op zowel “Fearless” als “Speak Now” – en dan nog eens toen de “Taylor’s Version” albums een decennium later uitkwamen. En als Travis Kelce niet de liefde van haar leven is (stel je voor dat ik met mijn ogen rol), dan hebben mensen al regels geschreven over romantiek als een verloren wedstrijd voor haar.
Maar nu we de release van “1989 (Taylor’s Version)” vieren – de opnieuw opgenomen versie van haar originele album uit 2014 – bewijst het album dat Swift eigenlijk niet zo brutaal is tegen haar exen als de verhalen over haar beweren. “1989” staat vol met liedjes over liefdes die eindigden – maar geen enkele wordt gekenmerkt door het bittere en wraakzuchtige liefdesverdriet waarmee eenvoudige verhalen Swift associëren.
“1989” staat vol met liedjes over een liefde die eindigde – maar geen enkel liedje wordt gekenmerkt door het bittere en wraakzuchtige liefdesverdriet waar eenvoudige verhalen Swift mee associëren.
De meeste liedjes op “1989” gaan waarschijnlijk over haar relatie met Harry Styles, rond 2012. Het meest opvallend is “Style,” hoewel “Out of the Woods,” “All You Had To Do Was Stay,” “I Know Places,” en andere nummers ook over hun relatie zouden gaan. En ook al is het onderwerp van sommige liedjes onbekend of onderwerp van discussie, Swift zegt over geen van deze verloren liefdes echt iets dat als gemeen omschreven kan worden.
“Wildest Dreams”, een van Swifts meest romantische en sexy nummers, gaat over hoe ze wil dat een ex-geliefde zich haar herinnert: “Say you’ll see me again / Even if it’s just in your wildst dreams,” smeekt ze praktisch. “Out of the Woods” gaat over hoe de angst voor roem een relatie vanaf het begin verpestte, hoe Swift zichzelf als een te grote last zag, dus liet ze de ander vrij. “I Wish You Would” gaat over hoe ze zichzelf de schuld geeft van het einde van een relatie. Ze zou willen dat haar liefde terugkwam, zodat ze zich kon verontschuldigen – maar ze is te bang om hen zelf de hand te reiken. Misschien wel het meest “gemene” van de originele “1989”-nummers is “All You Had to Do Was Stay,” maar dat gaat vooral over hoe ze verder is gegaan nadat haar partner de zak had geklopt. Op “1989” is liefdesverdriet vooral gevuld met een soort rooskleurige, popnostalgie. Alles wordt gezien door de achteruitkijkspiegel, zelfs als het nog gebeurt. En van een afstand is het moeilijker om iemand de schuld te geven.
Swift heeft natuurlijk ook de spot gedreven met deze manverslindende reputatie in het “1989”-nummer “Blank Space”. Daarin zingt ze als deze ingebeelde slinkse versie van zichzelf, wanhopig om een man de “lege ruimte” naast haar te laten vullen, zodat ze een snelle romance kunnen hebben vol “magie, waanzin, hemel, zonde” voordat ze hen verlaat en het volgende liedje schrijft. Voor mij had het bestaan van “Blank Space” dit verhaal voor eens en altijd moeten vernietigen. En toch.
Het opnieuw opgenomen album bevat ook de nummers uit de kluis. In de dagen na de release van het album op 27 oktober heb ik een verrassend aantal TikToks gezien over hoe Styles’ fans nu niet meer naar zijn muziek willen luisteren vanwege wat Swift over hem zegt in nummers als “Is It Over Now?” en “Now That We Don’t Talk.”. Ik blijf hier verbijsterd over, omdat geen van deze nummers als “gemeen” omschreven kan worden. “Is It Over Now?” laat doorschemeren hoe zowel Swift als haar niet bij naam genoemde partner (maar waarschijnlijk Styles) snel verder zijn gegaan met andere mensen en het beter hadden kunnen aanpakken. Ze verwijt hem dat hij uitgaat met meisjes die haar “kloon” zijn. Maar haar herhaalde vraag “Was het toen voorbij? En is het nu voorbij?” komt op mij minder over als een klap en meer als een wanhopige vraag waarvan je hoopt dat je het juiste antwoord krijgt: “Nee, het is niet voorbij.” Het doet me denken aan Ryan Gosling in “The Notebook”: “Het was niet voorbij, het is nog steeds niet voorbij.” En “Now That We Don’t Talk” voelt vol verdriet dat ze geen vrienden meer kunnen zijn. Als ze zegt wat ze allemaal niet meer hoeft te doen, probeert ze de zonnige kant van de dingen te zien, maar er ligt nog steeds oprechte spijt ten grondslag aan het nummer.
Maar het is niet alleen “1989.” Ik denk dat geen van Swifts breakup songs zo slecht zijn als hun reputatie. “Last Kiss” van “Speak Now” is hartverscheurend, maar heeft geen zure verwijten. “Back to December”, ook een nummer van “Speak Now”, legt de schuld bij haar eigen voeten. Tom Hiddleston inspireerde enkele van Swifts leukste nummers op “Reputation,” en Connor Kennedy inspireerde een van Swifts beste teksten: “Nothing safe is worth the drive.” Zelfs het “Fearless” foutnummer “Mr. Perfectly Fine” is lang niet zo gemeen als mensen beweren. Het heet niet “Mr. Wrong” of “Mr. Evil” – “Mr. Perfectly Fine” is gewoon een jongen. En zoveel van Swifts discografie, vooral in de tijdperken “Fearless” en “Speak Now”, gaat over leren om geen genoegen te nemen met een jongen.
Natuurlijk zijn er de liedjes die volgens fans het meest puntig zijn. Zo is er de 10 minuten durende versie van “All Too Well”, die samen met “Red (Taylor’s Version)” uit 2021 werd uitgebracht en waarvan algemeen wordt aangenomen dat het over Swifts relatie met Jake Gyllenhaal gaat. Ongetwijfeld bevat “ATW” enige woede.
En toch past het niet bij dit idee van songwriting wraak waarmee ze geassocieerd wordt. “All Too Well” is Swift die haar eigen verhaal vertelt en getuigt van de dingen die haar zijn overkomen, en de “10-minutenversie” laat haar er ook over praten op een manier die ze niet kon toen de dingen nog zo vers waren. Swift kan zingen, “I’m a soldier who’s returning half her weight” omdat ze eindelijk openhartig was over haar eetstoornis. En – net als in “Is It Over Now?” – zoekt ze aan het einde vooral naar een antwoord: “Just between us, did the love affair maim you all too well? / Just between us, do you remember it all too well?”.
Uiteindelijk kan en wil ik een vrouw niet bekritiseren omdat ze schrijft over de dingen die haar zijn overkomen. Toen ze in mei “You’re Losing Me” uitbracht – een deluxe track van “Midnights” uit 2022 die nog steeds niet officieel gestreamd wordt – sprak ze over het einde van haar relatie (schijnbaar met Joe Alwyn) in hartverscheurende teksten vol pijn. Ik zag veel mensen, zelfs fans, zeggen: “Waarom zou iemand nu een relatie met haar willen als ze er zo over praat?” Maar al te vaak is deze kritiek alleen voorbehouden aan vrouwen; ik heb nog nooit iemand gezien die naar een van Styles’ breakup songs luisterde en zich afvroeg met wie hij nu zou uitgaan.
In de Eras Tour zingt Swift liefdesliedjes over relaties die eindigden – waarvan één zeer recent. Ik ben het type persoon dat niet over iets goeds wil berichten uit angst dat ik er op een dag spijt van krijg, dus dit is bijna onbegrijpelijk voor mij. Maar ze bewijst ons allemaal een dienst door zo openlijk te zingen over waar het mis ging en hoe ze haar gebroken hart steeds weer herstelt. Swift stopt haar liefde in liedjes waar miljoenen mensen naar luisteren, en ze blijft ze zingen lang nadat die liefde voorbij is, maar de verloren liefde is getransformeerd in iets nieuws. Ze stopt haar verdriet en pijn in liedjes, en nadat fans naar de liedjes hebben geluisterd en de teksten hebben geleerd en ze in auto’s en bioscopen en voetbalstadions hebben geschreeuwd, is een deel van hun pijn eindelijk ook weg. Wat overblijft is iets dat groter is dan de feiten zelf, de tit for tat van een relatie. Het is gemeenschap, het is genezing en het is kunst.
Dit zijn de 10 beste singles van Taylor Swift – Hands DownImage Source: Getty / Gilbert Flores Kevin Winter Mike Coppola Mike Marsland