Na haar triomfantelijke Olivier Award-optreden deze maand, als Adelaide in “Guys and Dolls”, toont Marisha Wallace geen tekenen dat ze het rustiger aan gaat doen. “Ik heb het podium aan stukken gescheurd,” zegt ze met een grijns over Zoom. “Ik vertegenwoordigde de curvy girls in mijn Alex Perry-jurk. De fans daar waren ook een rare kruising van ‘Celebrity Big Brother’-fans en theaterfans.” Hoewel ze de prijs misliep, heeft Wallace alleen maar goede herinneringen aan de avond. “De Olivier was geweldig voor representatie en het tonen van sexiness in alle maten – het was een geweldige avond.”
Over “Celebrity Big Brother” gesproken, wie zou kunnen vergeten dat Wallace eerder dit jaar live in de show te horen kreeg dat ze genomineerd was voor de prestigieuze theaterprijs? “Ik zou niets aan dat moment willen veranderen”, zegt ze. “Dagen ervoor vroegen Louis [Walsh] en iedereen: ‘Heb je al gehoord over de Olivier? Heeft Big Brother je verteld over de nominaties?’ Toen het werd aangekondigd, gilde het hele huis.”
Haar hechte vriendschap met presentatrice Zeze Millz heeft haar door de ervaring heen geholpen, maar in het begin was ze sceptisch. Ze legt uit: “Ik had eigenlijk niet verwacht dat hier zo’n echte vriendschap uit zou voortkomen. Met ons vrouwen weet je nooit hoe het zal zijn. Of het is een explosie of het is de beste zusterschapband die je voor de rest van je leven zult hebben.”
PS, There’s MorePS, There’s More
Jess Glynne: “Twee jaar geleden was ik een puinhoop – ik kon niet eens mijn voordeur uitlopen”.
In reality-tv in het Verenigd Koninkrijk worden zwarte vrouwen zo vaak verkeerd begrepen en Marisha legt uit dat ze zich hiervan bewust was en veel discussies had met Millz in het huis. “Ik herinner me een aflevering waarin Louis en Zeze ruzie hadden. Op dat moment huilde Zeze en zei ‘Oh nee, iedereen gaat denken dat ik een boze zwarte vrouw ben omdat ik voor mezelf opkwam.'” Marisha herinnerde haar eraan dat je de mening van mensen niet kunt controleren. “Ik vertelde haar dat we weten wie we zijn en dat het ergste wat ze kunnen doen is boe roepen. Als zwarte vrouwen zijn we al eerder uitgejouwd in ons leven – we kunnen wel over een boe heen komen.”
Wallace begint te huilen als ze terugdenkt aan haar ervaring. “Toen we bij de uitzetting zaten was Zeze zo nerveus en we hielden elkaars handen stevig vast,” zegt ze. Toen AJ [Odudu] en Will [Best, de presentatoren] onze namen afriepen, joelde niemand ons uit en het was echt geweldig. Ik dacht: ‘Wow, je kunt je ware authentieke zelf zijn, als een zwarte vrouw en mensen zullen je begrijpen en van je houden.
Na haar triomfantelijke Olivier Award-optreden deze maand, als Adelaide in “Guys and Dolls”, toont Marisha Wallace geen tekenen dat ze het rustiger aan gaat doen. “Ik heb het podium aan stukken gescheurd,” zegt ze met een grijns over Zoom. “Ik vertegenwoordigde de curvy girls in mijn Alex Perry-jurk. De fans daar waren ook een rare kruising van ‘Celebrity Big Brother’-fans en theaterfans.” Hoewel ze de prijs misliep, heeft Wallace alleen maar goede herinneringen aan de avond. “De Olivier was geweldig voor representatie en het tonen van sexiness in alle maten – het was een geweldige avond.”
Over “Celebrity Big Brother” gesproken, wie zou kunnen vergeten dat Wallace eerder dit jaar live in de show te horen kreeg dat ze genomineerd was voor de prestigieuze theaterprijs? “Ik zou niets aan dat moment willen veranderen”, zegt ze. “Dagen ervoor vroegen Louis [Walsh] en iedereen: ‘Heb je al gehoord over de Olivier? Heeft Big Brother je verteld over de nominaties?’ Toen het werd aangekondigd, gilde het hele huis.”
Haar hechte vriendschap met presentatrice Zeze Millz heeft haar door de ervaring heen geholpen, maar in het begin was ze sceptisch. Ze legt uit: “Ik had eigenlijk niet verwacht dat hier zo’n echte vriendschap uit zou voortkomen. Met ons vrouwen weet je nooit hoe het zal zijn. Of het is een explosie of het is de beste zusterschapband die je voor de rest van je leven zult hebben.”
PS, There’s MorePS, There’s More
Jess Glynne: “Twee jaar geleden was ik een puinhoop – ik kon niet eens mijn voordeur uitlopen”.
In reality-tv in het Verenigd Koninkrijk worden zwarte vrouwen zo vaak verkeerd begrepen en Marisha legt uit dat ze zich hiervan bewust was en veel discussies had met Millz in het huis. “Ik herinner me een aflevering waarin Louis en Zeze ruzie hadden. Op dat moment huilde Zeze en zei ‘Oh nee, iedereen gaat denken dat ik een boze zwarte vrouw ben omdat ik voor mezelf opkwam.'” Marisha herinnerde haar eraan dat je de mening van mensen niet kunt controleren. “Ik vertelde haar dat we weten wie we zijn en dat het ergste wat ze kunnen doen is boe roepen. Als zwarte vrouwen zijn we al eerder uitgejouwd in ons leven – we kunnen wel over een boe heen komen.”
Wallace begint te huilen als ze terugdenkt aan haar ervaring. “Toen we bij de uitzetting zaten was Zeze zo nerveus en we hielden elkaars handen stevig vast,” zegt ze. Toen AJ [Odudu] en Will [Best, de presentatoren] onze namen afriepen, joelde niemand ons uit en het was echt geweldig. Ik dacht: ‘Wow, je kunt je ware authentieke zelf zijn, als een zwarte vrouw en mensen zullen je begrijpen en van je houden.
Na de show hebben veel zwarte vrouwen haar bedankt voor de authentieke weergave. Ze zegt: “Ik denk dat het zo goed was om verschillende schakeringen van zwarte vrouwen te zien. We worden vaak met één kwast afgeschilderd, terwijl we verschillende kanten hebben. Soms zijn we kwetsbaar, soms zijn we brutaal of grappig. Het hangt er gewoon vanaf en ik denk dat we al die kanten hebben laten zien.”
Wallace’s verhaal is er een van doorzettingsvermogen en vastberadenheid. Voordat ze naar Londen verhuisde om haar West End-dromen na te jagen, groeide de 38-jarige op op een varkensboerderij in Goldsboro, een klein stadje in North Carolina. Ze gelooft dat de ontberingen in haar leven haar alleen maar verder hebben gestuwd. “Ik denk dat je bang moet zijn voor iemand die iets te bewijzen heeft,” zegt ze zelfverzekerd. Elk jaar heeft de zangeres en actrice de lat hoger gelegd; van haar grote doorbraak op West End als Effie White in “Dreamgirls”, tot nu een drievoudig genomineerde Olivier Award-artieste.
Je kunt je ware authentieke zelf zijn als zwarte vrouw en mensen zullen je begrijpen en daarom van je houden.”
Ze legt uit: “Ik probeer mezelf altijd te verheffen omdat ik hier toch niet hoor te zijn. Toen ik op mijn 16e begon met zingen, ontdekte ik dat ik een cyste op mijn stemband had. Ik moest geopereerd worden en ik kreeg te horen dat ik nooit meer zou kunnen zingen – maar ik ben dat te boven gekomen. Ik groeide arm op op een varkensboerderij en niemand in mijn stad had ooit een West End of Broadway show gezien. Ik had al deze obstakels in mijn leven. Dus om zover te komen, is het net alsof ik wil weten hoeveel verder ik kan komen met hard werken en doorzettingsvermogen.”