Wanneer heb je voor het laatst een beroemdheid met een sportbril op de rode loper gezien? Wat dacht je van een tijdschriftomslag? In films is ze dat omdat ze haar bril afzette. Mia Thermopolis draagt een bril. Amelia Mignonette Thermopolis Renaldi niet. Toula Portokalos zette haar bril af en kreeg de man toevallig kort daarna. Ik draag een bril sinds de vijfde klas. Ik maakte zo snel mogelijk de overstap naar contactlenzen omdat Hollywood me deed denken dat een bril niet iets is dat een mooi persoon draagt.
Een recept nodig hebben is niet zeldzaam: 164 miljoen Amerikanen dragen een bril. Dus waarom schaam ik me om een bril te dragen tijdens avondjes uit of bij formele evenementen? De beslissing om al dan niet een bril te dragen, moet gaan over comfort, niet over wat de samenleving aantrekkelijk vindt.
Naarmate ik ouder werd, heb ik mezelf ertoe aangezet om me expres ongemakkelijk te voelen. Contacten begonnen mijn ogen uit te drogen, dus ik dwong mezelf om vaker een bril te dragen. Ik herinner me dat een van mijn leraren op de middelbare school Ray-Ban Wayfarers als bril begon te dragen. Het was anders. Ik herinner me dat ik dacht dat het misschien een verschil zou maken om modieuzere monturen te krijgen. Ik vond een grote, ronde Dior-bril die terugging naar de stijlen van de jaren ’80. Mijn familie vond ze te groot, maar ik durfde. Mijn bril werd een deel van mijn stijl, mijn esthetiek. Sindsdien probeer ik elk jaar een interessante bril te vinden die bij mijn gezicht past. Ik heb metaal, groen, plastic, blauw, goud, schildpad gehad. Ik heb verschillende merken en prijsklassen geprobeerd, van Prada tot EyeBuyDirect tot Kirkland.
10 jaar later heb ik vooruitgang geboekt met hoe ik mezelf zie met een bril (geen woordspeling, denk ik). Ik draag nu zelden lenzen, met een voorraad die me maanden meegaat. Maar toch, op vrijdagavond, als ik me verkleed om met vrienden uit te gaan, of op woensdagochtend als ik een uitzendingsjournalist ben op live televisie, zet ik mijn bril af. Ik heb nog steeds dat inherente gevoel dat ik contacten nodig heb om er mooi uit te zien. Soms zeg ik tegen mezelf dat het is omdat ik niet wil dat de bril mijn oogschaduw bedekt, of dat ze beslaan met mijn masker, of dat ze botsen met mijn outfit. Echt, het is omdat, ondanks al mijn pogingen om dit te veranderen, ik me nog steeds het mooist voel als ik mijn gezicht zie zonder grote ronde bril die het bedekt.
Vorige maand nog noemde mijn dokter een Lasik-operatie en ik dacht: wauw. Ik zou altijd mooi kunnen zijn. Dat deed me beseffen dat ik nog steeds werk aan mezelf heb. Ik draag mijn bril nu vaker naar bars en chique evenementen. Het is ongemakkelijk en ik voel me niet op mijn best bij hen. Ik ben er nog niet helemaal in geslaagd om me mooi te voelen als ik een bril draag, maar elke keer wordt het een beetje makkelijker. Ik krijg zelfs complimenten over mijn monturen, wat me eraan herinnert dat de maatschappij ons misschien vertelt dat een bril niet altijd gepast of mooi is, maar dat is niet waar. Wat echt mooi is, is dat ik me op mijn gemak voel met mijn uiterlijk, met of zonder plastic monturen op mijn gezicht.
Afbeeldingsbron: Unsplash / Rainier Ridao