Taylor Swift-mania slaat toe in het Verenigd Koninkrijk als de Eras Tour vrijdag in Edinburgh zijn langverwachte debuut maakt. Maar terwijl fans elk stukje berichtgeving in zich opnemen terwijl ze armbanden op hun armen stapelen, is er één groep mensen die de aanval vreest – de ouders van Swifties zonder kaartje.
Je hebt vast al gezien dat steeds meer wanhopige verzoeken op sociale media je feed verstoppen, van beroemdheden (kom op, geef je over alsjeblieft) tot lokale ouders die bereid zijn te bedelen, lenen en stelen om een Eras-kaartje voor hun kinderen te bemachtigen. En het is begrijpelijk dat je als ouder misschien nog een laatste poging doet om de tranen en teleurstelling weg te houden (nou ja, van de normale ouders, niet van de beroemdheden en influencers – we weten allemaal dat jullie alleen maar op de blagen zitten). Oké, er is genoeg aan de hand in de wereld dat het makkelijk is om met je ogen te rollen en je af te vragen of dit echt belangrijk is en iets te mompelen over “vroeger”. Maar als je kind zich buitengesloten voelt op school, overstuur en boos is, kan het moeilijk zijn om ermee om te gaan. De teleurstelling voor de kinderen is natuurlijk de FOMO. Maar voor de ouders kun je daar nog aan toevoegen dat de mogelijke zorgen en schuldgevoelens die sommigen voelen tweeledig zijn – ten eerste het niet kunnen bemachtigen van de kaartjes, ten tweede het niet kunnen betalen van de (nogal woekerprijzen) kaartjes, of dat nu tegen de nominale waarde is of de enorm opgeblazen doorverkoopprijzen.
PS, There’s MorePS, There’s More
Ticketing Platforms moeten voorrang geven aan fans boven bots en scalpers – zo werkt het
Maar als je geen kaartjes hebt, moeten we dit dan aangrijpen als een “leermoment” voor onze kinderen? Hoe moeten we met ze praten over teleurstelling? Gaat het over de waarde van geld? Is het roepen, “Oh STOP! Olivia Rodrigo is toch beter” de juiste manier? (Nee, nee dat is het niet). Maak je geen zorgen, wij spraken met een ouderschapsdeskundige om erachter te komen hoe je moet handelen als je een Swift-fan hebt die geen kaartje heeft voor haar Eras-tournee.
“Mijn dochter vindt het verschrikkelijk dat ze niet mee kan,” vertelde een vriendin. “Maar ze begrijpt niet helemaal hoeveel ze in de doorverkoop kosten.” En als sommige kaartjes voor duizenden euro’s worden verkocht, hoe kan een kind daar dan bij stilstaan?
Taylor Swift-mania slaat toe in het Verenigd Koninkrijk als de Eras Tour vrijdag in Edinburgh zijn langverwachte debuut maakt. Maar terwijl fans elk stukje berichtgeving in zich opnemen terwijl ze armbanden op hun armen stapelen, is er één groep mensen die de aanval vreest – de ouders van Swifties zonder kaartje.
Je hebt vast al gezien dat steeds meer wanhopige verzoeken op sociale media je feed verstoppen, van beroemdheden (kom op, geef je over alsjeblieft) tot lokale ouders die bereid zijn te bedelen, lenen en stelen om een Eras-kaartje voor hun kinderen te bemachtigen. En het is begrijpelijk dat je als ouder misschien nog een laatste poging doet om de tranen en teleurstelling weg te houden (nou ja, van de normale ouders, niet van de beroemdheden en influencers – we weten allemaal dat jullie alleen maar op de blagen zitten). Oké, er is genoeg aan de hand in de wereld dat het makkelijk is om met je ogen te rollen en je af te vragen of dit echt belangrijk is en iets te mompelen over “vroeger”. Maar als je kind zich buitengesloten voelt op school, overstuur en boos is, kan het moeilijk zijn om ermee om te gaan. De teleurstelling voor de kinderen is natuurlijk de FOMO. Maar voor de ouders kun je daar nog aan toevoegen dat de mogelijke zorgen en schuldgevoelens die sommigen voelen tweeledig zijn – ten eerste het niet kunnen bemachtigen van de kaartjes, ten tweede het niet kunnen betalen van de (nogal woekerprijzen) kaartjes, of dat nu tegen de nominale waarde is of de enorm opgeblazen doorverkoopprijzen.
PS, There’s MorePS, There’s More
Ticketing Platforms moeten voorrang geven aan fans boven bots en scalpers – zo werkt het
Maar als je geen kaartjes hebt, moeten we dit dan aangrijpen als een “leermoment” voor onze kinderen? Hoe moeten we met ze praten over teleurstelling? Gaat het over de waarde van geld? Is het roepen, “Oh STOP! Olivia Rodrigo is toch beter” de juiste manier? (Nee, nee dat is het niet). Maak je geen zorgen, wij spraken met een ouderschapsdeskundige om erachter te komen hoe je moet handelen als je een Swift-fan hebt die geen kaartje heeft voor haar Eras-tournee.
“Mijn dochter vindt het verschrikkelijk dat ze niet mee kan,” vertelde een vriendin. “Maar ze begrijpt niet helemaal hoeveel ze in de doorverkoop kosten.” En als sommige kaartjes voor duizenden euro’s worden verkocht, hoe kan een kind daar dan bij stilstaan?
En sommige ouders hebben nog een lange weg te gaan. Veel kinderen zullen niet geloven dat ze Swift niet zien totdat ze eindelijk deze kusten verlaat na haar laatste geplande datum op 23 juni. “Mijn dochter besloot dat ze een Swiftie was nadat de kaartjes waren aangekondigd en vroeg me elke dag of ik een manier had gevonden waarop ze haar idool kon zien,” vertelde een andere moeder. “Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het bijna onmogelijk is om aan kaartjes te komen, maar ze is onvermurwbaar en optimistisch dat ik hoe dan ook een manier zal vinden. Een deel van mij is heel blij dat ze zo veel om me geeft, maar een ander deel beseft dat ik in de zomer met een teleurgestelde achtjarige te maken zal krijgen.
“Laat ze weten dat het oké is om zich zo te voelen en probeer niet afwijzend te zijn.”
“Mijn opvoedingsstijl is vrij eerlijk en ik geloof dat de waarheid de beste weg is, ook al doet die pijn. Als het erop aankomt en ik krijg geen wonder ter grootte van Taylor, dan ben ik open en laat ik haar teleurgesteld zijn, want ik denk dat veerkracht een van de belangrijkste vaardigheden is die je kunt aanleren. Ik ben ook best bereid om de Eras tour op repeat te kijken om wat van het hartzeer te verzachten.”
Ouderschapsdeskundige Kirsty Ketley ging eerst in op het opvoedingsschuldgevoel dat veel ouders lijken te hebben omdat ze de Swift-dromen van hun kinderen niet kunnen waarmaken. Ze zegt: “Het is absoluut normaal om je als ouder schuldig te voelen omdat je dit niet hebt kunnen waarmaken, het is een heel normale reactie als onze kinderen overstuur en verdrietig zijn, als ze op je gerekend hebben voor iets dat je niet hebt kunnen waarmaken. Maar je moet je er nooit door laten verteren en je moet het zien als een geweldige leermogelijkheid om je kind te laten zien dat je niet altijd kunt krijgen wat je wilt en hoe je met teleurstelling om moet gaan.