Bekijk dit bericht op Instagram
Een bericht gedeeld door Allyson Felix (@allysonfelix)
Allyson Felix heeft zojuist een krachtig beeld gedeeld. Op het eerste gezicht toont de zwart-witfoto de Olympische atleet die meer dan een handvol medailles draagt, maar bij nadere beschouwing blijkt een litteken op de buik van de atletiekster. Het is een litteken uit de keizersnede van de spoedbevalling in 2018 van haar nu twee jaar oude dochter Camryn.
Ze debuteerde de foto voor het eerst op Instagram in juni, toen ze haar nieuwe bedrijf Saysh aankondigde, een gemeenschapsgericht lifestyle-merk dat producten maakt voor en door vrouwen. Ze deelde de afbeelding – samen met een begeleidende video – opnieuw op vrijdag, kort nadat ze de meest gedecoreerde vrouw in de Olympische atletiekgeschiedenis werd na het winnen van brons op de 400 meter sprint, haar 10e Olympische medaille.
“IK KEN MIJN PLAATS”, schreef ze in de Instagram-post. “En het staat in mijn eigen schoenen.”
Ze doelde natuurlijk op de lichtblauwe Saysh-hardloopschoenen die ze tijdens haar race droeg.
“Zoals zovelen van ons, werd mij verteld dat ik mijn plaats moest kennen, maar hier ben ik, klaar om te rennen voor een merk dat ik heb opgericht”, zei ze in de video, die inzoomde op haar medailles – en haar keizersnede-litteken.
Felix heeft zich uitgesproken over haar zwangerschap en bevallingservaring, waaronder bijvoorbeeld hoe ze ‘om 04.30 uur moest trainen’. terwijl ze vijf maanden zwanger was om haar zwangerschap te verbergen voor haar sponsor op dat moment. Bovendien had ze pre-eclampsie en moest ze na 32 weken bevallen via een spoedkeizersnede. Haar pasgeborene woog slechts 3 pond en 8 ons en bracht een maand door op de neonatale intensive care.
“Al mijn ervaring met het moeder worden, met het opvoeden van een dochter, heeft me mijn echte concurrent laten zien: ongelijkheid”, zei ze. “Hier ben ik en gebruik mijn stem om verandering te creëren voor ons als vrouwen en voor ons als moeders en voor alle vrouwen die moeder willen worden.”
In een eerdere aankondiging erkende ze dat “de wereld niet meer schoenen nodig heeft”, maar wat heeft de wereld nodig? “Om vrouwen helemaal te zien en ze te ontmoeten waar ze zijn”, schreef ze. “Ik hoop dat ik deze sport beter kan verlaten dan ik hem heb gevonden en deze wereld beter dan toen ik hem betrad.”